民物之生,厥赋惟均。气禀既殊,灵秀维人。其生之初,父子之慈。
民物斯同,靡或有亏。林栖者乌,性纯且仁。反哺维勤,其参其鶱。
维父维母,生我鞠我。父母孔劳,我心曷舍。雨露既濡,履之则悲。
哀我父母,我宁以时。乌鸣且和,养适其私。静言听之,我心何如。
天之高矣,日之远矣。哀哀父母,我心曷已。立身扬名,维孝之大。
勖尔君子,敬励于志。
吹尽纷纷桃李尘,天香国艳一翻新。
正过谷雨初晴日,分得西都大半春。
旧态似推新艳好,红芳不似淡妆真。
嗟予久得丘园意,何日相逢一幅巾。
东风穷巷只埃尘,谁见城南万朵新。不问主人聊一饮,为携佳客送馀春。
比君意气三年老,贷我疏狂一味真。醉里尚能驰马去,看君倒著接䍦巾。
白羽照秋月,丽服明春风。朝来试马蹄,踯躅垂杨东。
家居杨柳下,直路西北驰。望郎不可见,折尽门前枝。
河北望河南,杨柳郁森森。蕃汉虽二域,春风无两心。
曹家老瞒狡而武,百万戈矛下荆土。赘阉小丑夷群雄,当时意气无江东。
江东少年剑斫案,驱风走火乌林岸。北船烟烬西蜀都,吴王宫殿飞赤乌。
谁为此谋葛与周,两郎年几二十头。雄图已矣勿谁道,赤壁舟中人已老。
海中何所有,有树名三珠。上有同巢鸟,分飞从鹓雏。
西飞黑水头,北飞越黄河。远者啄玉门,戛戛鸣天都。
路长羽翼短,力尽归其居。上天天有弧,入地地无涂。
口饥不谋食,终日衔枯芦。人情有独嗜,此鸟宁谓愚。
解纷不以拳,吊死不以乌。凤凰其不来,吾衰已矣夫。
细葛含轻雾,多年制薄帷。影形人共见,心事尔如知。
不喜猜黄绢,无忧变素丝。唯闻越溪女,薪胆有遗诗。
天上修文帝阙深,人间琴瑟不成音。素车白马来何事,大节宏纲力自任。
同穴有期归下土,双栖无梦到高林。生前未识郎君面,不隔幽明是此心。