琳宫寂寂掩玄关,列柏层层径可攀。似闻司马江东日,分得卢龙塞上山。
万雉低昂朝旭后,千林出没午阴间。欲问阅江楼记处,露台元自惜民艰。
鱼轩容与夸王国,凤诏联翩出帝州。太母别封加紫绶,将军新第枕丹丘。
称觞珠履三千客,绕膝斑衣十九侯。共晓含饴今日乐,不知丸胆向时愁。
读罢新诗涕暗垂,朱帘愁对月如圭。自来天上无知己,虚怨庭前玉树枝。
六一居士迹不到,千古人呼六一泉。争信碧山茅学士,十年中夜枕泉眠。
君侯行年三万二千日,颊如桃花发如漆。黄童口吐微妙音,素女手授希夷术。
一岁两枉漓江鱼,问我容鬓今何如。毋论平子盘玉报,许授淮南鸿宝书。
荷君未面伸契阔,少小酰鸡瓮中活。自入维摩不二门,肯从贤圣求解脱。
南阳少妇道人装,皂纱蒙紒白帢方。口诵弥陀数声佛,手赍玄帝一瓣香。
有女求如南海相,生儿早作绣衣郎。堆箱越织重重锦,拄栋吴粳粒粒霜。
孔雀缠枝双到老,芝兰长砌玉成行。是时玄帝征魔返,十万黑帜摩空翔。
覆额难晞九阳发,徒跣长瘃修罗霜。人间福地有如此,明日幡然辞上苍。
即劝弥陀亦还俗,毋烦接引向西方。
喻郎一室苦竹里,南浦流云润湘几。图书以外无长物,仅堪容膝而已矣。
此膝一屈不复伸,无论其下无黄金。坐处须穿幼安榻,抱时但咏梁甫吟。
羡尔尚有腹便便,坦之不肯作杯桊。羡尔双肱力翘关,曲之可诣羲皇前。
但令此肱此腹安此膝,劝尔百年长一室。不见净名居士方丈间,千坐莲花千佛日。
蓟苑朝回朔思催,故人相见且衔杯。持螯一醉星杓转,并马千门雪色来。
赐对实前明主席,为郎虚有大夫才。谁怜淮水兼天涌,望断黄金旧筑台。
衡门启初旦,冉冉岁行益。节序人自欢,焉为同余寂。
块然守一室,惆怅将至夕。天地虽更始,人生无终极。
念欲昉乐端,忧怀纷如积。来者日以新,谁能返畴昔。
余生愉在野,披睹中有获。托素毫翰林,千秋垂金石。
逢掖足禦寒,岂必尽狐白。兴言实起予,偕子臞山泽。
华翁之窝字绿筠,第云不可无此君。手种淇园三万个,一一青含太古文。
龙鳞陡擘谷后雨,凤尾直破松梢云。为君传神者谁氏,醉沈淋漓走元气。
敲戛犹馀金石音,纵横不见龙蛇字。此君与翁俱有孙,琅玕肯让吾家门。
夹池檀栾借馀润,茂林风流依旧论。阿戎昔作童子游,把臂三日山中留。
卷头虽失王大令,眼底复得文湖州。文君妙手称三绝,墨池片片墨琼屑。
已教春雪擅前贤,况是秋霜同晚节。此图再更人再徂,恍然若对黄公垆。
未穷尘代沧桑事,嵇阮于今不可呼。