棘矢蜚腾慷慨名,外台风纪望澄清。龙章独擅三司宠,虎竹兼分一郡兵。
河水东浮通故里,嵩山西起作长城。到来申伯遗灵地,秋日蘋香野庙晴。
白雪吹花散草堂,晚檐争舞北风狂。微阳力战重阴候,素影潜回午夜光。
高步即思行鹤氅,清酣无谢荐羔羊。郊原万木皆摇落,独见中林古柏苍。
战城南,死城北,枯骨累累弃路侧。为我谓乌,游魂不归。
臭腐将焉用,饲汝安足悲。阴云漠漠,寒雨潇潇。黄昏古城下,新鬼声号咷。
阳九厄,战城南,空裹革。七尺微躯我不惜,老死蓬蒿竟何益。
愿为忠臣,忠臣诚可为。茫茫穹庐,掩骼为谁。
羁旅立冬时,凄风擗面吹。病多丝发短,愁怯雪霜欺。
人事频如幻,纵横一似棋。寒暄何足问,天地总无私。
普庵非相亦非名,达本忘情不见人。
孤月全收无意识,桂轮独耀绝纤尘。
三祗一念汤消雪,万行须臾火烁冰。
到此何劳声色问,共君本自镜圆明。
若将铜器作天真,背黑面青赚学人。
本性如空含万物,妙明寂照岂容尘。
山河石壁三春雾,空色全彰六月冰。
智自圆明非我所,不拘日月定光明。
知君随寓即能安,久矣家山咏考盘。
幕府漫游从鬓秃,竹作寄傲有书观。
此身讵可忘三省,世路何妨阅万端。
俯仰周旋皆实理,未应只向寓中看。
驱车出严关,触热归路长。一雨群物苏,吾行亦清凉。
漓水自南去,湘流正洋洋。眷言二三友,跋马勤送将。
萧然短长亭,每语夜未央。张子名家驹,千里方腾骧。
杨郎岭中彦,而能敛锋铓。延陵旧所熟,气味固难忘。
向来幕府游,三秀丽斋房。居然出别语,分袂楚粤乡。
人生会有别,勿悲参与商。独有赠言意,临岐更平章。
风俗易移人,宦途剧羊肠。千钧有不守,决去飞鸟翔。
要当勉自持,诗书作金汤。他年相会处,刮目看增光。
为谢桂父老,无泽留一方。惟馀石间字,时与洗苔苍。
风雨经旬只闭门,朝来倚槛已春深。
不知花片飞多少,但觉江城满绿阴。
五日山行复下山,爱山不肯住不间。
此心无着身长健,明岁秋高却往还。
信马腾腾触处行,春风相引与诗情。等闲遇事成歌咏,
取次冲筵隐姓名。映柳认人多错误,透花窥鸟最分明。
岑牟单绞何曾著,莫道猖狂似祢衡。