瑞牛出谷,既秉金籙。
短辕逐犊,池凤是续。
栖梧食竹,葩奇韵馥。
在此宝轴,手不可触。
神观玉立,宛若在目。
恍其展读,乌衣之曲。
周郎二十四年少,盖世功名随一燎。
亲提三万走曹瞒,不以敌勍恨兵少。
豫州失匕已胆折,一日目明惊二妙。
最怜黄盖不知名,吏士相从倚营啸。
阿奴火攻本无策,破竹自繇人不料。
贪降纳侮理固宜,泥淖华容几尽剿。
西来行师有绝地,毋乃重诒千古笑。
镞湛纵是差可认,鼎峙讵关谋所召。
二乔春锁何足言,从此天光遂分耀。
我闻汉贼久染指,奋毒摇牙噬江表。
八荒囊括岂复遗,一蹙吴宫已为沼。
当时乘胜下部骑,考地当居楚南徼。
蒙冲逆斗须上流,揖寇那容越津要。
武昌霸基跬步耳,肯使国畿纷戟旐。
坡仙访古特寓意,横槊雄姿谁与吊。
故将异地眩疑辞,政恐因讹启讥诮。
沧浪六月卷晴雪,历历江山人物眇。
崩空乱石今几存,仿佛栖巢尚惊鸟。
夜深刁斗声四发,星斗满空群籁悄。
便须唤起紫绮裘,孤鹤南天楚江晓。
书名之讹,创自韦陟。
季袭其风,始见书尺。
狙冠豺绶,乃唐之贼。
相不加诛,而反畏惕,
礼度尽坏,王纲倒植。
存此谓何,览者太息。
文康之学导其源,文定之学濬其流。
三世之帖俱传于予家,其亦足以见植槐之志,
而占良冶之裘也欤。
芙蓉城边观芙蓉,开时淡白荐深红。
新晴著人过於酒,聊与老面回春风。
少年白面岂长好,花落花开不知老。
老来会有少年时,对酒不饮将何为。
汉季青青千里草,汉家宫阙平如扫。老瞒攘臂逞豪雄,邺都壮丽誇丰镐。
辉煌九锡嘉殊勋,嵯峨铜雀高层云。华歆走破宫中柱,墓题犹表汉将军。
长驱气焰吞吴越,赋诗横槊酣江月。舳舻一炬尽成灰,盖世雄心翻咋舌。
爱子临终付与人,分香卖履何悲辛。西陵日暮漳河水,千秋漠漠空黄尘。
死酬知己道终全,波暖孤冰且自坚。鵩上承尘才一日,
鹤归华表已千年。风吹药蔓迷樵径,雨暗芦花失钓船。
四尺孤坟何处是,阖闾城外草连天。
南国多情多艳词,鹧鸪清怨绕梁飞。甘棠城上客先醉,
苦竹岭头人未归。响转碧霄云驻影,曲终清漏月沈晖。
山行水宿不知远,犹梦玉钗金缕衣。
绿水绕门閒,杨花满钓船。折腰宁作吏,负郭且归田。
义训徵图史,春情属管弦。相逢不惜醉,应有酒如泉。
葵藿心常切,移居近日华。门窥狭斜道,春傍上林花。
守拙家四壁,多方书五车。清谈留客处,寒竹净交加。