小节区区岂足羞,功名未显分累囚。平生自有真知己,宁患威公怨射钩。
谏君不听念君深,被发徉狂自鼓琴。千古共传箕子操,一时难悟狡童心。
天地深恩讵可忘,寤生忠孝两俱亡。身从何出翻囚母,国是谁封敢射王。
百年遗像锁寒厅,气压长江贾尉轻。谁道都官能作谶,固应梅福自知名。
人犹能说当时事,诗亦悬知早岁成。泉下玉山呼不起,可怜华屋漫峥嵘。
翰苑春坊清切地,从来未有效涓埃。天朝三十三年禄,虚负君恩养不才。
床前何必问云何,霜顶谁将手自磨。
可是法身真有病,皱眉头处为人多。
此去向南西,山高山复低。
不逢清话客,已觉倦扶藜。
丙戌冬在孟,谒公洪城居。公称外司徒,公年良倍予。
予时上酬公,不以贱自疏。乃心重民教,兴言辄踌躇。
紫阳不可作,白鹿有遗墟。顾瞻感茂草,岁月成精庐。
鸣铎思所托,拳拳徇虚誉。四方名利尘,欲以一袂袪。
我行匡庐野,引望情纡如。借问公来不,东南巳悬车。
悬车夫何为,庶以返厥初。既云返厥初,世情亮奚馀。
大块胡不仁,夺此一老且。伤哉勿复道,天地有盈虚。
红蜡妆梅冷未黏,柳条偷暖作纤纤。高楼残白谁家雪,尽日天寒不捲帘。
新霜下庭除,寒气薄丛菊。幽花汎馀馨,残叶抱枝绿。
佳人惜流序,玩此竟昏旭。开筵叙同心,漏转更秉烛。
飞觞不停手,既醉情益属。忆余别君堂,三岁始再复。
前时笑歌人,今日半成哭。君颜渐非朱,我发素将秃。
悠悠百年期,流转亦何速。功名有天造,升高易颠覆。
不如丘园中,放浪展心曲。月出但高歌,无用太拘束。