不见石屏老,相逢问客船。长沙闻近别,行在定虚传。
兵革来书断,江湖望眼穿。他时同话此,把臂喜应颠。
柴扉常对后湖滨,咏得杨枝几曲新。叶落钟沈霜信早,黄公垆畔话前尘。
挈来司市正花时,补陋支倾费品题。
顾影自惭身是客,片帆又逐晓风西。
挼碎梅花一断肠。送斜阳。风烟缥缈月微茫。又昏黄。平野寒芜何处断,接天长。短篱浅水橘青黄。度清香。
多才夸李白,美貌说潘安。一朝成万古,又徒闲。如何猛省,心地种仙蟠。堪叹人间事,泡沫风灯,阿谁肯做飞仙。
莫思量、骏马与高轩。快乐任天然。最坚似松柏、更凋残。有何凭据,谁易复谁难。长啸青云外,自嗟自笑,了无恨海愁山。
晓风残月送归人,犹带芦沟桥上尘。欲问君家住何处,画图只写武陵春。
一叶忽惊秋。分付东流。殷(yīn)勤为过白苹洲。洲上小楼帘半卷,应认归舟。
回首恋朋游。迹去心留。歌尘萧散梦云收。惟有尊前曾见月,相伴人愁。
看到叶子落下忽然惊觉秋天到了,这秋色交给了东去的流水。流水殷勤地流过白苹洲,沙洲上有帘幕半卷的小楼,楼中的人应该在识别返回的小舟。
回望之前和友人出游心里依然怀恋,出游的痕迹消失了那份心情却保存了下来。动听的歌曲消散了,美人也不见了,只有饮酒时看到的月亮和以前一样,和人交相愁苦。
分付:意为交给。白苹洲:泛指长满白色苹花的沙洲。
歌尘:形容歌声动听。梦云:战国宋玉《高唐赋》中的人物,所以泛指美女。
故家人物说新塘,文学能传百世芳。圃有寒香存老菊,邑留遗爱美甘棠。
青灯夜雨藏书阁,绿酒春风戏綵堂。明日金溪源上路,千人会葬泪如滂。
凤皇闻说似天坛,北去南来马上看。想得松声满岩谷,秋风无际海波寒。
登瀛彼何人,选海渺无际。
巨矣万斛舟,不与贫土济。
起樯开锦帆,逆境浪使风势,
贫土望洋立,惆恍发深喟。
少监笠泽英,清分袭兰砌。
不经觅举难,不道觅举易。
每恨里选衰,高才守低位。
趋荣靡愿辱,不富焉有贵。
一涂总不岐,只臂鞲群鸷。
园桃各春妍,崖松以霜悴。
端笏玉扆前,极口陈国是。
上之及公卿,下之言守帅。
肃肤到饥亡,孰与护元气,
凝阴积层霄,剽贼延内地,
毋谓民不神,民情即天意。
善瑟无弊弦,良工先利器,
所愿招隽豪,弃取委分义。
庶几皋伊出,扶倾扫沉翳。
从来立仗马,唯作啖萏计,
堂堂不讳朝,鸣凤峙鵷陛。