南宫饮散动经年,此会羁魂各黯然。
霄汉故人谁更在,江潭逐客自堪怜。
疏灯细雨开秋宴,落叶惊风搅夜眠。
归去晋陵成远别,好凭阳雁望南天。
爽气朝来万里清,凭高一望九秋轻。不知凤沼霖初霁,
但觉尧天日转明。四野山河通远色,千家砧杵共秋声,
遥想青云丞相府,何时开阁引书生。
君不见歌星扭腰夜登台,一曲艳歌万金来。君不见款爷久厌琼林宴,金屋新置海之甸。
滚滚红尘漫神州,二十年间如闪电。我辈碌碌一何痴,犹自手持书一卷。
不知滔滔名利场,富贵荣华瞬息变。人海茫茫苦奔走,幸有薄俸可沽酒。
日日抱瓮醉一回,管他白云幻苍狗。住近峡江巴水边,十二巫峰碧插天。
便欲携酒登高去,把盏醉舞群山巅。渝州三月春光好,诗人兴会嘉陵道。
济济英贤灿若星,一时豪气逼苍昊。把酒快谈忘所以,举杯何幸逢知己。
此中真趣妙难言,歌星款爷哪可比。玻璃樽中影潋滟,樽前飘然生万念。
名利于我何有哉,不如二三野老一醉眠荒店。鸟鸣嘤嘤求其友,杨君杨君其许否。
遥向荣昌重举樽,与君同唱将进酒。
又见清明雨若丝,东风轻拂绿杨枝。赏花车向春山去,沽酒人随夜月归。
家在迢遥三峡内,梦醒恍惚五更时。忽闻邻舍传欢笑,能不凭栏动客思。
小松初数尺,未有直生枝。闲即傍边立,看多长却迟。
昨夜轻阴结夕霏,城南十里有香泥。初闻山鸟惊新哢,遥见林花识旧蹊。荡桨远从芳草渡,垫巾还傍绿杨堤。罗敷正苦桑蚕事,惆怅南来五马蹄。
有客有客来江东,说剑论交志气雄。千杯入手快意尽,不惜万死求建功。
杀青标名非所怿,但愿将坛高百尺。简书亲承顾重荣,金印煌煌照日赤。
能令四海一时清,信是男儿那虚生。
击石乃有火,不击元无烟。
人学始知道,不学非自然。
万事须己运,他得非我贤。
青春须早为,岂能长少年。
只有击打石头,才会有火花;如果不击打,连一点儿烟也不冒出。
人也是这样,只有通过学习,才能掌握知识;如果不学习,知识不会从天上掉下来。
任何事情必须自己去实践,别人得到的知识不能代替自己的才能。
青春年少时期就应趁早努力,一个人难道能够永远都是“少年”吗?
乃:才。元:原本、本来。
始:方才。道:事物的法则、规律。这里指各种知识。非:不是。自然:天然。
运:运用。贤:才能。
青春:指人的青年时期。岂:难道。长:长期。
白云长锁石门山,翠壁丹崖不可攀。千载清风在乔木,九秋清露汎崇兰。
衣冠自可同园绮,道德犹思述孔颜。莫怪韬光老岩谷,几多膏馥在人间。
问君何所思,迢递艳阳时。门静人归晚,墙高蝶过迟。一双青琐燕,千万绿杨丝。屏上吴山远,楼中朔管悲。宝书无寄处,香毂有来期。草色将林彩,相添入黛眉。