我与梅花有旧盟,即今白发未忘情。
不愁索笑无多子,惟恨相思太瘦生。
身世何曾怨空谷,风流正自合倾城。
增冰积雪行人少,试倩羁鸿为寄声。
若耶溪头春意悭,梅花独秀愁空山。
逢时决非桃李辈,得道自保冰雪颜。
僊去要令天下惜,折来聊伴放翁闲。
人中商略谁堪比,千载夷齐伯仲间。
东坞梅初动,香来托意深。
明知在篱外,行到却难寻。
苎萝山下越溪女,戏作长安时世妆。
白白朱朱虽小异,断知不是百花香。
闭户岁云暮,翻书夜向阑。
足僵知火尽,目钝觉灯残。
跃浦鱼惊獭,穿林犬逐獾。
三年纳微禄,无媿得心安。
霏微入户黄梅雨,磊落堆盘碧筒黍。
病来一滴不饮酒,但嗅菖蒲作端午。
人生忽忽东逝波,白头奈此节物何!去年已作归州客,今年建州更愁绝。
归州猿吟鸟啼里,屈沱醉归诗满纸。
即今忆此那可得,西望归州三叹息。
江上梅花吐,山头霜月明。
摩挲古藤杖,三友可同盟。
造物作梅花,毫发无遗恨。
楚人称芳兰,细看终不近。
冰崖雪谷木未芽,造物破荒开此花。
神全形枯近有道,意庄色正知无邪。
高坚政要饱忧患,放弃何遽愁荒遐。
移根上苑亦过计,竹篱茅屋真吾家。
平生自嫌亦自许,妙处可识不可夸。
金樽翠杓未免俗,篝火为试江南茶。
脱叶争辞木,寒云巧护霜。
羁游少驩乐,短景极匆忙。
吟苦虫催织,鸣哀雁断行。
幽怀谁晤语,惆怅此灯光。