既瞻戒坛松,言观潭柘树。山僧劝我且莫行,白额秋来乱林坞。
我闻斯言大吁怪,欲行不行日亭午。此生到处被物厄。
不信山游复有虎。携朋大笑出寺门,樵子前驱荷干橹。
联镳兀兀云雾中,羊肠鸟道愁花骢。十步九折凌绝壁,仰面直欲摩苍穹。
但觉千山万岭同一气,举世高下归鸿濛。我仆马蹇滞岩底,招呼不辨西与东。
兹山猛兽固客在,耳边作吼惟松风。须臾度岭四天豁,西崦已堕铜轮红。
忽见九峰开锦帐,朱霞一抹青芙蓉。红楼金殿耸天际,秋林杳霭闻清钟。
我策我马入幽谷,苾刍相引岩之麓。绀宇辉煌绕玉阑,禅房窈窕摇修竹。
古柘千章无复存,妙严双趾今谁续。日斜不及访龙泉,仰睹峰头乱红绿。
对景行厨泻酒醅,临风万里酣高台。我且歌,君莫哀,元规朝市多尘埃,城外名山谁看来。
好花开得几回看,又被东风一阵残。蜂蝶不来啼鸟去,有人还倚玉阑干。
一节复一节,千枝攒万叶。
我自不开花,免撩蜂与蝶。
遗钗断发填宫井,擪笛魂归春苑影。墙外无人三两声,碧墀铺月梨花冷。
记得西园侍宴时,君王爱度《凉州词》。长调穿风无气力,铜盘露赐传催急。
白杨瑟瑟迷金碗,纤尘光掩昭华琯。歌台小妓惯偷吹,误渍残脂口香满。
蜀山破梦漏丁丁,不敢床前自报名。回廊弓印惊鹦鹉,夜夜亲来续箫谱。
张许昭鸿烈,南雷贾共灵。
无瑕双白璧,有曜五华星。
怀哲音容在,伤时涕泪零。
向来丹凤阙,犹带犬羊腥。
何物宁馨辟稻粱,云根稚子有刚肠。香分娲氏云中线,烟散图澄掌上光。
藜火明销天禄阁,荀龙涎喷德星堂。佛书谩说严童子,非木非空闻妙香。
白首官仍谪,黄河客竟还。春明无故旧,秋色冷乡关。
叶落松房定,风吹海月闲。苏门归倘遂,同钓碧溪湾。
世所谓巧,请为翁说。
巧于利口,佞辞河决。
何如吉人,其言呐呐。
巧于附势,炙手可热。
何如节士,刚肠若铁。
巧于营生,百计渔夺。
何如儒家,冷淡生活。
拙反为巧,巧乃大拙。
蓦然猛省,比论示彻。
本无巧拙,奚较优劣。
大道融融,旷兮太空。
恶不待攻,善与人同。
客访拙翁,携酒相从。
客去西东,翁数飞鸿。
春日烘烘,适兴携筇。
兴呼童年,燕坐堂中。
一门雍雍,兰玉玲珑。
客贺拙翁,笑倚长松。
东方犹冥冥,禽声在高树。却看檐际白,已照屏间素。
群动尚未作,微梦忽已去。因悟人生初,淡然无百虑。
起看庭中条,零落满朝露。青春若可留,吾与尔同趣。
香径无尘雨初歇,海棠半谢胭脂雪。千年一刻度春宵,爱杀清妍柳梢月。
苕溪仙客文中英,面如玉盘双眼青。金龟换酒不自酌,芳筵罗列邀佳朋。
座中谈笑总超俗,咳唾随风散珠玉。姚郎起舞伍君歌,击鼓催觞令行速。
四明客子醉欲颠,仰看北斗低青天。葛巾吹堕落花里,玉山倒向东风前。
人生得意要须乐,底用閒愁时作恶。君不见三闾大夫独醒死,留得虚名亦徒尔。