河东止一家,夫妇俱老瘦。膝下无儿孙,篱外无鸡狗。
我来度木桥,疾走出门候。麦饭杂菜羹,呼佛不离口。
秋风满天地,塞上最悲凉。树声和暮角,尽捲入离肠。
山中习静共忘机,人懒开门鸟懒飞。纵过河东知不远,板桥常带夕阳归。
鸿雁逐飞云,青天亦有行。兄弟本四人,仲季歘云亡。
伯窜东海隅,叔留南海旁。相隔万馀里,东南永相望。
忆昔在长安,膝下共两双。朝去候门扉,朝回牵衣裳。
忆昔在南国,齐揖事先王。教训日以严,道义日以康。
忆昔在家园,气力各自强。读书穷壶兴,落笔竞沅湘。
神异古人遇,举世无文章。当春二三月,风吹百草长。
登堂献寿酒,散步陟崇冈。夏日听黄鹂,阴阴亭馆凉。
折荷绿玉池,剥荔黄金床。桐叶下金井,四围橘柚黄。
薄暮向空阶,联袂延月光。忽见梅花发,大开楼上窗。
色映枝枝玉,诗成字字香。好景必同赏,佳酿必同尝。
夜寒必同被,得句必同商。先子忽见背,血泪尽汪洋。
三载草土中,不离阿母傍。伯也忽瞿然,团圞非久长。
拜母别诸弟,薙发栖大匡。仲弟登贤书,云路步前芳。
叔弟薄青衿,欣然慕老庞。阿季独俶傥,走马少年场。
抱志虽各殊,骨肉不相忘。一朝日月坠,大地共仓皇。
紫荆长枝折,飘零天一方。寄书阻兵革,得罪饱冰霜。
远碛听笳吹,回头盼故乡。前月片纸来,摧胸裂肝肠。
闾井十无一,举家惨罹殃。叔弟尚伏枕,一命在微茫。
母死恐未葬,弟死谁盖藏。登山苦无梯,涉河苦无梁。
山木何翛翛,河水何汤汤。安得高飞翼,驾我以翱翔。
狂雨日下来,白昼黑淋浪。
欲雪城西尝对饮,旧游新岁感峥嵘。平生已畏论怀抱,湖海何缘识姓名?
入寺看江孤阁冷,烹鱼炊稻暮钟晴。与君晚遇良非浅,小待梅梢好月生。
岁星人望鲁灵光,此树婆娑共可伤。不见赪虬虚老屋,载寻白发亦空堂。
披书海国怀难遣,照影池波梦岂忘。凭仗阿兄勤点缀,春寒更与种修篁。
女子幼入学,稍长绝可喜。所患在务外,相率风斯靡。
沪滨盛学校,吾见亦众矣。家家掌中珠,化作蛇与虺。
异哉徐室女,天性秉孝悌。其兄远游学,阖室奉祖妣。
能承大母欢,以女兼孙子。恋亲且好学,不嫁尝自矢。
文字渐有名,浩瀚若秋水。徐君出示我,涕下不可止。
女亡二十一,短折定何理?盈盈玉雪枝,忽作尘土委。
人言才妨命,悔痛实无比。所馀仅翰墨,魂魄必依此。
谁能哀以辞,吾女将不死。我闻心骨悲,弥明亦长已。
彭殇那足较,飘忽同逝晷。妄歆人间福,欲纂厌世史。
此哀何时忘,泪面不必洗。
桂林一枝年最少,陵谷难移见高蹈。耿耿秋风晚节心,再及恩荣拜明诏。
海外园田恐已荒,孤踪垂老且徜徉。当时送我投荒者,回首应怀北斗傍。
熟记老将至,时时欲息肩。不如有营者,汲汲常忘年。
尼山不知老,劬学遗忧煎。犹云乐忘忧,其忧固难捐。
孜孜毙乃已,治《易》姑勉旃。孔颜何所乐,寿夭从其天。
老学若炳烛,吾意殊不然。多能实鄙事,作茧真自缠。
颓然且放浪,如鱼跃于渊。毋为学所役,益智滋可怜。
无忧岂非乐,至乐还随缘。纵老乐不改,以此得终焉。
天风海色飒成围,独倚三更万籁稀。
不觉肺肝生白露,空怜河汉失流晖。
东溟自窜谁还忆,北斗孤悬讵可依。
今夕太虚便相见,屋梁留照梦中归。