两山开一径,杳杳入云烟。仄磴樵人下,危峰野衲禅。
断鸿愁返照,归马识斜川。井邑干戈后,凋零异昔年。
爆竹声中杂笑呼,斗杓插海寺钟初。
椒觞带梦随小饮,桃板得诗仍自书。
愒日晚涂知内讼,占风吉卜定非虚。
新年旧管新收累,大府隆宽傥贷予。
碧溪寒水淡无痕,照见孤山处士魂。此夜独吟应不寐,隔江清影未开门。
合沓牵数峰,奔地镇平楚。
中间最高顶,髣髴接天语。
秋浦多白猿,超腾若飞雪。牵引条上儿,饮弄水中月。
江祖一片石,青天扫画屏。题诗留万古,绿字锦苔生。
秋浦猿夜愁,黄山堪白头。清溪非陇水,翻作断肠流。
欲去不得去,薄游成久游。何年是归日,雨泪下孤舟。
搏桑无落景,瑶水无逝波。千岁有问津,微生遂经过。
偶零玉露浆,聊弄素女蛾。不知人间秋,落叶纷已多。
进酒白玉觞,侑之缓声歌。长旦无凝云,毕景皆赪霞。
俯睨星火流,停欢待伊何。
才见茅檐插柳条,便知寒食是今朝。春应不恨相寻晚,应恨常阴一半消。
华封耆老望车尘,故以青松祝圣人。云去帝乡桑变海,旧枝重叠长龙鳞。