嗟(jiē)以龙钟身,如何岁复新。
石门思隐久,铜镜强窥频。
花发新移树,心知故国春。
谁能平此恨,岂是北宗人。
叹息着这年老的身体怎么能像年一样循环更新呢。
在石门旁思索了很久要不要隐退,看见铜镜里年老的容貌忍不住再三窥视。
花又开了,路旁移来了新的树,我心里知道这是故国的春天来了。
谁能来扫平心中的不满呢?反正不是佛教的。
嗟:叹息。龙钟身:年老的身体。龙钟,年迈。
谁能……北宗人:当时国家正遭受战火,此句表现自己身为佛教中人对战争的无能为力。北宗:佛教禅宗的一派,以神秀为代表。
岸凿青山破,江开白浪寒。日沉源出海,春至草生滩。
梓匠防波溢,蓬仙畏水干。从今疏决后,任雨滞峰峦。
不侵南亩务,已拔北江流。涪水方移岸,浔阳有到舟。
潭澄初捣药,波动乍垂钩。山可疏三里,从知历亿秋。
秋日登高望,凉风吹海初。山川明已久,河汉没无馀。
远近涯寥夐,高低中太虚。赋因王阁笔,思比谢游疏。
关河遥望五云长,巾舄翩翩剑气光。万里青天飞紫雾,几家红树散秋霜。
怜余兰茝垂丹壑,忆尔风尘在异乡。此际南来燕塞雁,可无书札寄山房。
黄蒿白苇遍齐东,兔窟经营在此中。野老侧身来似鬼,韩卢点首去如风。
材高并骛难空返,敌狡穷追易见功。立马纵观悲世事,平阳血战亦英雄。
闭户凋群木,渺然岁月过。自怜为疾久,不复使情多。
倚树暮禽集,曝檐初日和。本无閒散意,聊此慰蹉跎。
旧厌书签少,新知药味多。就閒惭子职,因病贵天和。
道欲依平澹,言先戒沓拖。乐幽初见性,不独避风波。
芝菌含云气,不屑生道周。紫兰本孤芳,抽茎待素秋。
独有大宛麻,扶疏绕西畴。八谷性虽良,能复胜此不。
服食嗤子房,赤松岂堪游。
五月桑梯傍屋斜,蚕丝抽尽响缫车。长腰红女誇身手,织作还兼吉贝花。
低头对千载,把卷竟长日。兴亡见俯仰,忠佞更得失。
意合心自知,感嘅屡沾臆。朱黄纷几砚,缃素互编帙。
比邻亦好事,挟策到蓬荜。纵谈及羲皇,坐待寒月出。