爽气变昏旦,神皋遍原隰。烟华久荡摇,石涧仍清急。
柳暗山犬吠,蒲荒水禽立。菊花明欲迷,枣叶光如湿。
天籁思林岭,车尘倦都邑。譸张夙所违,悔吝何由入。
芳草秋可藉,幽泉晓堪汲。牧羊烧外鸣,林果雨中拾。
复此遂闲旷,翛然脱羁絷。田收鸟雀喧,气肃龙蛇蛰。
佳节足丰穰,良朋阻游集。沉机日寂寥,葆素常呼吸。
投迹倦攸往,放怀志所执。良时有东菑,吾将事蓑笠。
微风和暖日鲜明,草色迷人向渭城。吴客卷帘闲不语,
楚娥攀树独含情。红垂果蒂樱桃重,黄染花丛蝶粉轻。
自恨青楼无近信,不将心事许卿卿。
孔雀眠高阁,樱桃拂短檐。画明金冉冉,筝语玉纤纤。
细雨无妨烛,轻寒不隔帘。欲将红锦段,因梦寄江淹。
旅食几时休,生涯未有谋。
西风一夜雨,落叶万山秋。
起石终当隐,草玄殊可羞。
江乡烟水远,何日买归舟。
一春过半近清明,点滴檐声未肯晴。
细柳细中垂绿重,残花风裹落红轻。
世间白发在公道,眼底青山不世情。
富贵倘来忙不得,人生何必苦营营。
峡山古寺傍青天,殿阁岧峣紫翠连。日暮薜萝千嶂合,猿声多在白云边。
童仆吾何得,亲知子共舟。翻因同好聚,唤此越乡愁。
跃马轻千里,游山慕九州。平生出处意,思共曩贤谋。
扁舟访我海边村,笑语俄惊隔九原。萧寺新题云有态,故乡清誉玉无痕。
伤心姹女能传业,衔痛慈亲尚倚门。纼绋情乖临穴送,一尊聊酹若敖魂。
牢落双泉一病翁,十年忧患扫还空。荷稀竹密宜秋雨,户窄檐低耐飓风。
尽日抄书北窗下,有时闲步小桥东。谁知万水千山外,亦与乡居兴味同。
轻寒三月恰春阴,苍雾青岚苦滞淫。客至梅花初满瓮,官贫柏子尚充鬵。
樱桃红晕枝枝玉,杨柳黄疏树树金。笑语东风何恶薄,独迟芳信到于今?