欲随流水访高朋,西往苍梧到未曾。日暗峡山迷鸟路,客投江店认渔灯。
定伤秋草思乡国,一吊荒原感废兴。叔夜道疏人共弃,入山长揖问孙登。
圣皇昔御西内时,万机多暇乐雍熙。传宣廷臣近玉陛,赐坐转觉天颜怡。
亲调异馔出金鼎,八珍之味和羹糜。上尊九酲出天府,琼浆玉酪甘如饴。
内园朱樱新荐后,粲若骊珠光陆离。银罂翠釜递传送,阖室均得沾恩私。
当时感激荷荣宠,铭心镂骨无穷期。黄封题识最严密,洞庭春色何珍奇。
墨花如云注霜玺,龙香绕瓮犹淋漓。恍疑晴霞隐玄雾,朱文小篆蟠蛟螭。
尚书宝此弗敢置,锦笺玉轴加装池。虹光荧煌动四壁,坐觉雨露添华滋。
摩挲此卷倍增感,何幸深蒙圣主知。恩波浩荡比沧海,聊写悃幅成歌诗。
愿公什袭同拱璧,盛德荣名万古垂。
高会轩楹敞,清秋笑语凉。行云随度曲,野水映飞觞。
坐挹才华盛,衰惭鬓发苍。新诗穿窈眇,何力共游扬。
两翁故复可怜人,倾盖长安四十春。华屋山丘如隔日,夜床风雨得弥旬。
书签药裹仍仍在,橘刺藤梢一一新。漫写馀哀寄冥漠,大荒谁见下麒麟。
秋风起兮天寒,壮士醉酒兮歌解颜。
螳螂何怒兮辙下,蚁何斗兮穴间,
纷扰扰兮谁者则贤。井方崩兮治隧,
屋且压兮雕椽。生则役兮弗系念此,
祸至而知悔兮,身忽焉其已死。
陶唐虞夏兮,今则古矣。
彼秦且帝兮,连有蹈东海而死耳。
御仗朝随出掖垣,南宫簇簇动星轩。削圭帝子言无戏,如砺名山国永存。
汉节一花明济岸,秦碑积雨洗天门。有怀正好歌来谂,得望扶桑引寿尊。
春山伴侣两三人,担酒寻花不厌频。
好是泉头池上石,软莎堪坐静无尘。
七国绵延蔓草图,一言请削独干诛。扬雄自负功名志,犹罪当时太失愚。
余读子厚书,始闻钴鉧潭。榜舟西江下,振步愚溪南。
高下凌山阿,松篁蔽秋岚。土人识其地,古木森楩楠。
水深日波澜,此理亦易探。古木为钴鉧,土音正相参。
所记或不然,信书殊未甘。此公废已久,山水穷年耽。
造化毫楮间,浮实微相锬。幽心有默识,西归助清谈。
先生笃幽静,清苦本能诗。古性少相合,菲才时见推。
每容榻前醉,常感病中思。今日捐俦侣,知音更有谁?