常说人间法自空,何言出世法还同。微踪旧是香林下,
馀烬今成火宅中。后夜池心生素月,春天树色起悲风。
吾知世代相看尽,谁悟浮生似影公。
望君不见复何情,野草闲云处处生。
应向秦时武陵路,花间寂历一人行。
琴书湓浦担,风雪贵池船。
问酒临津醉,添衣入驿眠。
渔翁寒补网,邻女夜调弦。
何日齐山去,寻僧学说禅。
唳雪沧洲雁,嘘云碧浪鲸。
茅深淮渡远,日落海潮平。
庙树摇灯影,船风送鼓声。
劳思于此泊,无地趁春耕。
朔风吹沙昏,聚落风物蕃。
剧邑此寄治,零星数军屯。
奸狡纷雁鹜,生殖丰鸡豚。
猎子事兵仗,儒家扃荜门。
时闻读书声,句读失讨论。
小舟泊洲虚,入市市不喧。
何年弓戈戕,睹此惊心魂。
百里馀几户,谁肆科调繁。
邑令率以摄,凋瘵真难言。
俊佐觅幕檄,不洗部民冤。
气象日益靡,莅政几触藩。
野老采野果,倚篱喂病孙。
逢客乃靳吝,出语妄自尊。
细故起叱咤,徒御嗤蛮村。
失笑向此适,窒忿思倒樽。
云簇天冱寒,有酒无从温。
劳生愁万端,不语将虱扪。
深虞弱缆腐,浮寄芦荻根。
铜陵只隔江,起矴帆若奔。
既涉庸自悔,死生归乾坤。
芳时闻病目,几日卧斋房。有女能修药,多人为送方。
昼吟还不废,夜诵定相妨。每到看花处,思君讵可忘。
柯翰由来元气同,要须壮岁似儿童。
君家友爱谁能比,一榻长如二月中。
我生百无味,忘怀欲捐书。翛然谢糟粕,傲睨万物初。
平生蠹鱼间,习气未尽袪。朝来览千古,似历仙公壶。
权舆自四目,雨粟号灵魖。天球周序陈,科斗鲁壁馀。
切玉有至理,范金足良模。彭亨屹汉鼎,璀璨罗商瑚。
初疑鸟遗迹,忽若龟负图。典刑尚可见,聊用举一隅。
翻思杨子云,语默与道俱。岂无载酒人,相对时轩渠。
奇字决鱼鲁,微言折甄舒。譬彼学耕稼,当从老长沮。
滕侯饱今古,禀秀连青徐。三年考聚讼,坐判墨与儒。
入眼烂珩玦,搜奇到黄虞。端令宇宙中,俯仰纵所如。
我欲发其秘,联诗惭贯珠。何殊穰田祝,豚蹄操酒盂。
乾坤双眼一空亭,山色能令五马停。鹿苑尚衔吴子艳,虎丘重对白公青。
烟消碧落千峰出,月浸严城万户扃。不但登高能赋事,四郊因省荷锄丁。
家家望秋月,不及秋山望。山中万境长寂寥,
夜夜孤明我山上。海人皆言生海东,山人自谓出山中。
忧虞欢乐皆占月,月本无心同不同。自从有月山不改,
古人望尽今人在。不知万世今夜时,孤月将□谁更待。