一瓶西注一瓶东,两径初移绿未浓。忽见白衣持酒至,拟留一斗待秋风。
野鸟飞窗静,春萝补屋穿。时时咽花气,翳翳傍林园。
山鸟日暮至,长鸣芳树烟。唤醒陶令醉,惊觉华山眠。
矢心欲解浮名缚,海上林光汝最真。四百峰峦分我半,清风明月两閒人。
澄江空为谢家有,春草亦傍他门生。若道诗无工拙句,古今何得有诗评。
我不见蔡子,杜门十日余。
今日叩我门,满手携琼琚。
铿锵写我前,杂以贝与珠。
我愕不知报,低头惊且吁。
读毕致于怀,余光溢衿裾。
坐令箪瓢室,磊荦堆璠玙。
我拙寡所合,甘为不材樗。
嗟君何所闻,屡枉长者车。
我来淮南游,霭霭子之誉。
骅骝走千里,凡马安能逾。
奈予不自量,痛鞭而疾驱。
常忧过所往,疲惫伤吾躯。
愿君少待我,且欲休吾驹。
跳奔舍其群,子乐谁与俱。
俯身援其类,是亦仁之徒。
不然但用我,畏甚将逃逋。
何如少待之,效技供子娱。
我无功名愿,与世日益疏。
反慕古沮溺,穷年事耕锄。
皇皇吾夫子,忧世亦勤劬。
虽然竟何就,孰若安以居。
人生各有怀,未用相贤愚。
得乐愿即止,安能较锱铢。
又疑异所任,劳逸事亦殊。
作歌以讯之,子意当何如。
宝刀裁花碎罗縠,带腊圆红黄染粟。
枝头几日即花开,世人上情何太速。
东风未转北风严,返挂铜◇不上帘。
莫怪蛾眉呵素指,层檐冰碧玉纤纤。
二年江上见春归,预想重来我未回。
淹速世间谁料得,只应相遇且衔杯。
蓬蒿眼已熟,收拾到阿丽。
徒分色黄白,未害格妾婢。
争妍知不足,出刺以自卫。
上有寒梅枝,春霜一憔悴。
门前山树插云青,雨足山前稻水平。
桑柘半空蚕事了,绿阴深处啭残莺。
一梦西都十二年,竟陵相遇各华颠。
风流家世仁人后,恺悌歌谣楚俗传。
学道爱君甘淡薄,倦游嗟我久留连。
自怜江上伤春眼,不待琵琶已泫然。