故箧开缄一怆情,断缣残幅尚知名。
翩翩戏鹊如相语,汹汹惊涛觉有声。
柳暗正当烟未歛,花穠仍值雨初晴。
百年手泽存无几,虫蠹尘侵秖涕横。
东归剡曲只三程,旅泊还如万里行。
灯影动摇风不定,船声鼞鞳浪初生。
曳裾非复白头事,瞑目那求青史名。
归去若为消暮境,一蓑烟雨学春耕。
身似枯禅谢世麈,岂容收歛强冠巾。
庾郎三韭不妨饱,晏子一裘何恨贫?栖冷每怜鸡唱早,云开初见月痕新。
闲中有味君知否,熊掌驼峰未是珍。
夜雨灯前感慨深,为邦一士重千金。
风云未展康时略,天地能知许国心。
剑忽拄颐都将相,帽曾压耳隐山林。
英雄自古常如此,君看隆中梁甫吟!
夜雨灯前感概深,为邦一士重千金。风云未展康时略,天地能知许国心。
剑忽拄颐都将相,帽曾压耳隐山林。英雄自古常如此,君看隆中梁甫吟。
楚王手自格猛兽,七泽三江为苑囿。
城门夜开待猎归,万炬照空如白昼。
乐声前後震百里,树树栖乌尽惊起。
宫中美人谓将旦,发泽口脂费千万。
乐声早暮少断时,莫怪栖乌无稳枝。
晨行泰山下,兴怀念梁甫。
欲往失所从,荒途亘今古。
却立空踟蹰,忧来与谁语。
日暮遵归途,冥冥暗风雨。
错漠伤怀抱,仅得依门户。
幡然赓长谣,培塿隘齐鲁。
何当执策从銮旗,翼赞登封继三五。
谁送仙葩此地栽,綵云飞掌对蓬莱。雕阑玉槛围花发,不放金盘十丈开。
镜澈古苔光,溪风湛碧香。花犹知世代,水不解兴亡。
粉黛山川俗,烟泉岁月长。而今正好景,石骨照苍凉。
宾御促征骖,离觞且共衔。春风吹杜若,野日上松杉。
郡外嵩高色,尊前史汉谈。竹林吾党在,何必羡江南。