爱于人境远,转与道门亲。
静得幽探趣,闲耽逸性真。
鹤巢低树色,燕乳落花尘。
莫问忘言处,明朝是别辰。
此对何年向此栽,孤根低倚佛楼台。
不嫌幽壑逢春晚,独在空庭立雪来。
一段精神肪玉润,数松掩映翠屏开。
知心藉尔岁寒友,每到花边不忍回。
列炬华堂夜不眠,骊驹歌彻最堪怜。浮云未信君门隔,明月偏随客棹悬。
四海正逢多事日,三生犹结并游缘。乘时何限雄飞思,努力加餐玳瑁筵。
功名岂足为,不见丛蕙与蘩萧?撷芳秋亦萎,薙恶春还高
。
智囊有仓卒,造化无童旄。
男儿筋骨尽富贵,圣贤黧黑夸巧劳。
南过锦帆泾,北泛五湖舟。
高城霜白要离冢,廓门宵拥鸱夷涛。
陶朱千金委黄土,穀城三略齐蓬蒿。
英雄苦恨岁不足,年华飘坠心期遥。
惜阴视日但有老,何不酌酒盈簟瓢。
黄鹄摩天极高飞,千年一还思故闾。
乍闻笙歌讶子晋,或抚城郭嗟令威。
未知神仙是与非,但见悲鸣入云衢。
人生不称意,炊金馔玉归蒿莱。
仙夫亦自恨离别,贱妾何况孤房栖。
不见东家檐下鹊,朝出暮双归。
比翼栖朱户,交唇饷紫泥。
春出无弹射,秋返偕参差。
苜蓿二庭月,茱萸万里书。
宁可归君号鸱夷,莫遂化作杜鹃啼。
幽泉自泣石厓销,度壑寒云去未遥。
松畔茯苓无处涘,倒骑黄犊自吹箫。
茅屋初成蕙水滨,空思陶谢作芳邻。
月如佳客过清夜,花似离人去隔春。
萍掩小池鱼跃骤,枣垂深院乌啼频。
每嫌佳景多迟暮,欲问阴晴竟未真。
禾黍低风汝水长,迟迟驿骑困秋阳。病躯官事交相碍,梦雨行云肯借凉。
尽说秋虫不伤稼,却愁苛政苦于蝗。诗成应被西山笑,已炙眉头尚否臧。
策杖信所适,看云归每迟。秋风伍员渡,海雨鲍郎祠。
竹瓦鸣松鼠,鱼罾立鹭鸶。干戈满天地,野老欲何之。
同胞惟剩汝,临老奈频离。鬓改人还健,家贫屋已移。
松心凝晚翠,桐树长孙枝。饶有含饴乐,无须泪暗垂。
树老香还幽,人间地亦静。澄波浸山色,修篁筛日影。
时有双白鹤,飞来上渔艇。