杰阁护真文,金仙妙大云。风林终日说,露柱一时闻。
谷暖春先到,山高日易曛。经行复宴坐,华雨任缤纷。
短日良易暗,凝阴有时晴。何人劝之照,烛燎皆争明。
今年春苦寒,寒威剧幽并。连绵积三白,云埋阖庐城。
深泥浃新雨,行路无人声。藜灯不来下,箕卜岂复迎。
朝来日照梁,天气忽已更。稍闻桥市间,箫鼓远近鸣。
吴人尚游乐,急如赴春耕。唯有穷巷士,守穷如守盟。
鸟声四合阴扶疏,江湖散人拜赐初。
此君之子才堕地,一一文采如於菟。
相看又作故时面,乃是秋风箧中扇。
寸阴尺璧定何如,付与尔曹分贵贱。
东风吹水岂容平,小雨催花却易晴。
旅燕欲来春社近,故人何处晚山横。
不才媿忝诸侯客,苦思难攻五字城。
芳草满庭无一事,竹间幽鸟变新声。
归雁冲云去,栖乌向日啼。
山明初过雨,沙静不多泥。
江上梅花细,村中酒价低。
无人可同出,课仆理荒畦。
展开阅读全文
我有数顷田,读书尽岁暮。
苟无饥渴态,不必羡华富。
人生苦嗟卑,待日不可度。
不思羲和车,去去岂反顾。
闭门十年间,青云半尘土。
光荣能几时,悔吝已莫数。
所以五柳公,陶然乐贫窭。
彼有五男儿,岂有后日虑。
霖雨发初霁,孤云湿犹飞。遥峰浮积翠,水际涵轻晖。
悠然恣所适,采采新蕨薇。岂无同心人,形迹与我违。
春风自骀宕,日暮吹萝衣。
城高不可下,永日一登临。曲槛凉飙急,空楼返照深。
苇花迷夕棹,梧叶散秋砧。谩作归田赋,蹉跎岁欲阴。
展开阅读全文
顽风动高空,阴云压平野。
霰雪跳珠玑,历乱击疏瓦。
袖手对寒窗,寂寞如噤哑。
良朋莫相过,谁可慰怀者。
岂不念得醉,倾壶绝馀泻。
火销灯烬残,一被不逾踝。
天道无私穷,其穷则命也。