谭妙何须阅九旬,口吧吧地谩劳神。从来慧日无言说,笑倒口吧吧地人。
当年同听白门鸦,别后风烟几岁华。万里飘零逢潞水,一官牢落傍长沙。
新愁绿岸帆前柳,旧事青楼梦里花。草草离尊犹未醉,数声残角又天涯。
海国真人茹碧霞,廿年云水寄生涯。读残紫府三千箓,看尽玄都十万花。
天外瑶笙招白鹤,洞中霞佩隐青蛇。知君名姓归仙籍,为乞星坛伏火砂。
佳人何意悟禅那,夜诵金经数百过。窈窕相中疑大士,妖浮声里半弥陀。
还于女伴歌吟懒,自与尼师结拜多。谩道西邻归彼岸,此生无计渡恒河。
地官为诗寿外姑,却作林泉家庆图。林泉谁欤地官舅,家人大义宜从夫。
伟哉林泉五男子,女子子孙仍倍此。孺人稀寿正康彊,玉树芝兰满庭戺。
塘庄第宅森相联,板舆胜日相周旋。四时和气入盂鼎,山果甘脆江鱼鲜。
向来家法主母贤,诸郎承业今蕃延。诗书礼乐久成习,长似林泉未老年。
百年志体真两得,一杯春酒人争先。此时母也谢未许,方忆林泉偕笑语。
朝看调膳暮问衣,秋阅登禾春弄杼。母兮此心上有皇天知,报以诸福更百千岁如一时。
贤甥地官祝在图与诗。君不见萱花丛开傍慈竹,忧怀释尽长对猗猗菉。
石田老人写生手,都从观物心中来。不须更作体物语,要使花开花便开。
化工画笔只毫发,惧泄天机不令发。红红紫紫数十枝,已具春秋四时法。
国宾神交能此翁,小亭燕坐无言中。池鱼庭草各形色,抚卷一笑披光风。
二泉道人不识画,随处看花付清话。题诗漫欲为花评,秋草菲菲满江介。
日来栉我发,渐觉白者多。世事非我力,我忧欲如何。
我齿邻半百,光阴逝江河。老至不自觉,自谓心无他。
我心但不改,不妨发皤皤。
一点消磨几许春,苔生新绿衬残馨。忍看卷地随风去,不忍儿童扫乱零。
不去选官来选佛,有心作佛已非真。丈夫别有翀天志,肯学佗家不正因。
何限倚山木,吟诗秋叶黄。蝉声集古寺,鸟影度寒塘。
风物悲游子,登临忆侍郎。老夫贪佛日,随意宿僧房。