公去还于国有禆,清风满路出郊迟。乾坤直道春秋在,臣子孤忠庙社知。
一夕笑谈真不偶,百年行止复何疑。二泉亭上山如画,更与诗翁作后期。
白家蛮柳丝丝软,织不尽,莺和燕。酿雪轻阴,填词狎宴。
况遇曲中高选。泥金襻、蘸雨逾鲜,墨花襦、无风犹颤。
谁耐钿筝衮遍,小立在、红桥窄板。文鸯薄倖,青娥憔悴,鹊信沈吟都变。
偏今夜、不肯留侬,听门前、暮鸦啼断。
故国青山又远违,怀人空有梦魂飞。猿当暮雨声偏惨,雁到秋风影尚稀。
一夜思乡华发变,中年为客壮心微。竹林此日无多侣,莫向山中厌布衣。
风格孤高尘外物,性情闲暇水边身。
尽日独行溪浅处,青苔白石见纤鳞。
荒台野径共跻攀,正见榴花出短垣。
绿叶晚◇啼处密,红房初日照时繁。
最怜夏景铺珍簟,尤爱晴香入睡轩。
乘兴便当携酒去,不须旌骑拥车辕。
相如拜上卿,岂畏廉将军。两虎若共斗,其势不俱生。
秦兵不加赵,功归吾二人。忠臣当殉国,志士当殉名。
不有负荆谢,安知刎颈亲。
吾观天地间,万事同一理。
扁也工斫轮,乃知读文字。
我非画中师,偶亦识画旨。
勇怯不必同,要以各善耳。
壮马脱衔放平陆,步骤风雨百夫靡。
美人婉娩守闲独,不出庭户修容止。
女能嫣然笑倾国,马能一踧致千里。
优柔自好勇自强,各自胜绝无彼此。
谁言王摩诘,乃过吴道子。
试谓道子来置女,所挟従软美。
道子掉头不肯应,刚杰我已足。
自恃雄奔不失驰,精妙实无比。
老僧寂灭生虚微,侍女闲洁非复婢。
丁宁勿相违,幸使二子齿。
二子遗迹今岂多,岐阳可贵能独备。
但使古壁常坚完,尘土虽积光艳长不毁。
江淮烽火照云头,买尽临安去国舟。
行见中兴圣天子,一戎大定复神州。
瞻荆颍兮盘盘,悲淮流兮潺湲。
彼何人兮独安,此何人兮独难。
悼哲人之不反兮,抗灵辔于江干。
闻道南使归,路从城中去。
岂如车上瓶,犹挂归去路。
引首恐过尽,马疾忽无处。
吞声送百感,南望泪如雨。