闲居常自足,谓欠亦谁增。
辟谷知难学,餐霞岂易能。
菜非饕地主,米不慁邻僧。
白日惟扃户,黄昏便点灯。
幽翳藏灵境,攀窥石磴寒。奔峰度天外,飞阁出林端。
憩洞思探箓,疏泉学煮丹。重来定何日,明去欲辞官。
霓车遥去白云端,鸡犬纷纷随羽翰。丛桂未须淹隐士,长裾元自笑王官。
坐令楚国轻千乘,肯向秦关试一丸。何事茂陵空好士,金茎寂寞露光寒。
人生不百年,幼老居其半。况复昼夜分,忧疾多萦绊。
但恐日不足,谁言乐未央。无为效贪夫,扰扰声利场。
自昔惟轩辕,乘云游帝乡。
扁舟风雨泊江关,兄弟相看梦寐间。已分天涯成死别,宁知意外得生还。
投荒自识君恩远,多病心便吏事閒。携汝耕樵应有日,好移茅屋傍云山。
野桥春水清,桥上送君行。去去人应老,年年草自生。
出门看远道,无信向边城。杨柳别离处,秋蝉今复鸣。
谁说黄州斗样微,满城灯火亦相辉。
痴儿方有揶揄意,却得连江雨解围。
七夕雨初霁,行人正忆家。江天望河汉,水馆折莲花。独坐凉何甚,微吟月易斜。今年不乞巧,钝拙转堪嗟。
淅淅天风吹女萝,感时怀抱入秋多。音书望断南来雁,心思虚随东逝波。
香散天街静玉珂,露台风殿夜如何。
星从河汉澹中落,秋在梧桐疏处多。
鸾影不曾离宝鉴,蛛丝先已缀金梭。
君王茧馆询遗事,却拟銮车共载过。