自古维扬厥草夭,露红烟紫不胜娇。
郑风已久名溱洧,洛品犹堪压魏姚。
痛饮莫辞金凿落,清标偏爱玉逍遥。
楚狂小子嗟多病,坐对珍丛不自聊。
品高真自广陵来,旧谱空怜壁角堆。
千叶连云如并拥,两枝迎日忽齐开。
诗中相谑何须赠,担上能赊也用栽。
记取今年才看起,醉吟多藉曲生材。
春意垂垂尽,名花续续开。谁知倾国色,元未著香埃。
曾向芜城见,还惊茗水来。贪看诗律细,忘覆掌中杯。
芬芳红紫间成丛,独占花王品第中。到底只留为谑赠,更劳国史刺民风。
长松百尺荫清溪,倒影波间势转低。
恰似春雷未惊蛰,髯龙头角暂皤泥。
一枝红药紫峰前,半出青丛露未乾。脂粉不缘妆镜晓,尘凡适偶玉台寒。
芳姿苦惜忘斑鬓,清赏长将倚画栏。锦瑟无声终日醉,黄昏犹约隔年看。
楼上看红药,都城值晚春。风葩低永昼,露脸泣芳晨。
忆昨淮南客,曾为诗社人。轻明是楼子,閒澹有天真。
此地虽都会,兹花莫等伦。维扬不复梦,羸马禁城尘。
芍药花开能可怜,金丝蹙蕊粉围边。几时王四堂前是,惆怅岩姿又一年。
十亩烟波阔,平开一画图。
已添无数景,唤作小西湖。
今夜皇州月,秋光共几分。
未全成皓魄,犹胜隔浮云。
白发愁偏照,清樽喜独醺。
遥怜江国弟,北望首殷勤。