西风吹月出云端,松柏流光绕石坛。上国山河天广大,仙家楼观夜高寒。
似闻玉杵鸣玄兔,疑有瑶笙下翠鸾。只把酒杯供醉赏,不知零露满金盘。
三秋此夕恰平分,城市人家半闭门。
正忆紫云吹玉笛,忽惊皓月照金樽。
宦情素薄鸿初到,诗兴方浓雨又昏。
不是桂花香自慰,倚栏无语易销魂。
自古中秋月,风骚昨意难。几人亭醉笔,终夕凭危栏。
海际掀鲸目,云端擢露盘。一年相别恨,并与此时看。
月满中秋夜,人人惜最明。悲欢徒自感,圆缺本无情。
天外有相忆,世间多江平。嫦娥难借问,寂寞趁西倾。
清商才过半,皓魄最宜圆。自是秋光好,非缘人意偏。
一宵歌吹地,万里雪霜天。忍见西楼下,佳期又隔年。
珠箔珊珊挂玉钩,金梯轧轧倚红楼。桂摇团影上层汉,桐坠疏阴才半秋。
万顷玉田和露白,一环瑶水带霜流。何人独向绣帏泣,烛泪淋漓香篆幽。
景色平分一半秋,广寒宫阙素光流。嫦娥此夜勤妆束,玉鉴高悬十二楼。
一年一度中秋夜,十度中秋九度阴。
求满直须当夜半,要明仍候到天心。
无去照处情非浅,不睡观时意更深。
徒爱古人诗句好,何堪千里共如今。
月是寻常月,云胡迥鲜洁。老火日就灺,尽扫群阴屑。
三万顷天秋作底,连天灏气清如水。金波炫转光流澌,团团曷若初学眉。
玉虹跨水腰百围,翩然飞佩湖云低。尺箠缓把单于笞,且复鞭虹随月飞。
月中先枝少年日,老蟾老兔曾相识。镜里功名两鬓青,却碾冰轮洞八纮。
清秋望不极,凉月夜还新。河汉初无际,山川共绝尘。
举杯光可挹,起舞影相亲。此兴何曾浅,风流忆古人。