非才遍历清华地,悟佛方为止足身。
浮名浮利莫相试,三千世界一微尘。
乘风上天款天语,天公不怒雷公怒。
烟霄一斥下人间,豺狼旁午归无路。
欲度三吴血盈川,欲泛九江兵闇天。
扶筇却出徽城去,去天一握五危巅。
水陆辛勤已足矣,雪花更开九万里。
英雄困饿古犹今,莫学儿曹生愠喜。
我涉江东路,平地雪盈尺。
明日登芙蓉,晴天开晓日。
朅自婺源来,阴雨连朝夕。
瘦马逼云际,又断檐间滴。
顾我亦何人,市朝欲扫迹。
平生诗酒交,落井仍下石。
那知涉畏途,乃烦造化力。
要知万里行,人谪非天谪。
衡云霁韩愈,海市呈苏轼。
君知此理不,鬼物护狂直。
似是轮囷老蠹鱼,尚饶兰露入铜蜍。
诗亡正恐鲁无史,士贱岂容秦有书。
世味几时回橄榄,秋山随地著蘧庐。
多情樵客能相问,莫有余閒赋子虚。
风雨三间屋,乾坤一腐儒。
营生妻笑拙,学古客言迂。
坐久灯花落,吟成砚水枯。
方书俱遍览,无药可医愚。
正憎风雨暗炊熟,朝日似为寒食晴。
树头树底作许好,举扬春事怜音声。
聊呼上坐行饱饭,著处小立惟青青。
更无花片近老眼,快遣鶬鹒来一鸣。
吟怀长恨负芳时,为见梅花辄入诗。
雪后园林才半树,水边篱落忽横枝。
人怜红艳多应俗,天与清香似有私。
堪笑胡雏亦风味,解将声调角中吹。
缫得新丝白,将来织素缣。
自惭非锦绮,尚被舞人嫌。
十日花时九雨风,年年百五病愁中。
春寒不禁香箦火,红归青烟忆汉宫。
心怯春寒起未成,起迟又恐负新晴。满窗红日披离叶,料得林郊更丽清。