千顷清淮匹练长,使君高谊重馀皇。布帆无恙南风正,日暮行人到吕梁。
大妇气食牛,千唤不回头。中妇愁绪萦,敢恕不敢嗔。
小妇诉卑贱,终朝泪洗面。莫誇三妇艳,丈人肠欲断。
玳瑁筵开集彩毫,侍臣相对此持螯。双星碣石盟初聚,十日平原气并豪。
画省白云三辅色,牙樯明月九江涛。论心是处堪长夜,怅望王祥隔佩刀。
池残寥落水,窗下悠扬日。袅袅秋风多,槐花半成实。
下有独立人,年来四十一。
九曲黄河水,奔流下夕阳。芦根渔网集,树杪客帆张。
巨石撑淮浦,高洪压吕梁。黄姑频岁约,击楫上扶桑。
龙起曾惊大陆前,书生今握万夫权。轻裘沛上分曹处,鼓吹牙门白日悬。
进履桥头国士踪,谷城山下记相从。功成屈指封侯日,重向金华问赤松。
薰风南来,木荣於兹。
木荣几时?黄落从之。
逝其须臾,坐成四时。
今我不学,殆其已而。
天旋地游,日月其根。
形息气徂,不亡者存。
去乡离家,莫肯过门。
猗欤先师,不我疪陃。
褰衣示珠,俾我复旧。
自我来归,十年不富。
孰蠹孰蛊,惟汝自疚。
冉冉荣木,霜华将坠。
天黑路长,屹蹶可畏。
隶也不力,奚取六骥。
脂车著鞭,一息而至。
古风萧索不言归,贫贱交情富贵非。
世祖本无天下量,子陵何慕钓鱼矶。
迷情淡荡不知津,老却平生梦幻身。
满眼纷华心寂寞,长安市上酒家人。