展卷徒为老大悲,形容将槁鬓将丝。有时愤世空饶舌,何处谈诗不解颐。
足为无车行路健,心因多累记书迟。自知瘦骨宜贫贱,莫怨人间只相皮。
战城南,死城北,枯骨累累弃路侧。为我谓乌,游魂不归。
臭腐将焉用,饲汝安足悲。阴云漠漠,寒雨潇潇。黄昏古城下,新鬼声号咷。
阳九厄,战城南,空裹革。七尺微躯我不惜,老死蓬蒿竟何益。
愿为忠臣,忠臣诚可为。茫茫穹庐,掩骼为谁。
平生非侠亦非儒,半世游閒七尺躯。却为疏狂因偃蹇,未忘柔曼转清癯。
违时傲骨贫犹长,对客诗肠老渐枯。五字吟成心独苦,不知身后得传无。
病起乾坤大,秋分日夜中。山花还我径,露草更天风。
膰俎分清庙,诗筒寄野翁。南楼明月夕,谁与一樽同。
寂寞经春苦未荣,蓦舒新绿上疏楹。不追松柏凌霜操,漫学梧桐送雨声。
抽半卷心忺趁晓,剪全开叶恨遮明。炎炎三伏流金石,来相茶瓜枕簟清。
青鸾翠尾曳前荣,仄雨番风绿闯楹。的自梦中包死鹿,误从雪里著嘉声。
烟寒曲砌秋容澹,句满旁行墨色明。尽是吹来最奇警,与君分此一襟清。
丙寅端午前三日,南宕西湖酒一卮。趁此昌蒲新酿熟,看君棠棣燕歌迟。
春风玉笋分班处,夜雨金闺对榻时。蛙在秋池分部曲,小须叔季奏埙篪。
楚塞常闵雪,穷冬未为晚。欣看朔风过,想自万里远。
崩腾龙沙飞,浩荡北溟卷。势排炎荒瘴,力救南国旱。
悲雁飞何之,蛰龙卧终偃。至神亦憔悴,尔辈何缱绻。
岁阴倏将改,天运有必反。慷慨吾何言,短衣数自挽。
病鹘孤飞俗眼丑,每夜江边宿衰柳。清秋落日已侧身,
过雁归鸦错回首。紧脑雄姿迷所向,疏翮稀毛不可状。
强神迷复皂雕前,俊才早在苍鹰上。风涛飒飒寒山阴,
熊罴欲蛰龙蛇深。念尔此时有一掷,失声溅血非其心。
君如汉景真残矣,幸承文绪资前美。吴楚深机谁故挑,晁周为国同诛死。
赐几初销反侧心,争博翻教逆萌始。家令峭直而刻深,以刻逢君应自抵。
刘氏未安晁氏危,智囊此日愚谁似。当年事急倚何人,坚壁轻骑夷叛垒。
漫持侯约阻非功,岂知鞅鞅还相訾。可怜父子并殊勋,同相同侯同系累。
安刘惟勃将惟夫,刘氏既安周氏毁。父得絮提缘主存,子终欧血因梁委。
君不见传弟从容繇易言,疏婴刺盎几嚣烦。本谋何必尽羊孙,田叔烧辞乃坐飧。