采桑秦家女,皎若千金璧。君王临高台,美人奏琴瑟。
忽来关雎操,远望中心怿。遗以双明珠,绣袋文
年过七十日夜衰,羸然骨立不支持。
一身百病作无时,饭且不足那论医。
镜中之人定是谁,面骨突兀鬓成丝。
买棺作冢计已迟,一旦宁免累诸儿?门前湖山可遨嬉,心虽欲往力不随。
左车牙脱吁可悲,问汝何不食肉糜?
西山樵路隔重云,溪水微风起谷纹。
暑退忽惊秋渐晚,夜长已与昼中分。
菰蒋入馔浑家喜,碪矸催寒并舍闻。
新作篝灯学僧样,与儿同策读书勋。
承学虽云浅,初心敢自轻。
飘零为禄仕,蹭蹬得诗名。
抚事悲长剑,怀人感短檠。
不堪秋雨夕,鼓角下高城。
绁足饲饥鹰,鹰饱意未平;伏枥岂不安,老骥终悲鸣。
士生固欲达,又惧徒富贵。
素愿有未伸,五鼎淡无味。
茅屋秋雨漏,稻陂春水深。
长歌倾浊酒,举世不知心。
折柳湖南别尚新,书来已见柳摇春。
故情有此胶投漆,薄俗从渠越视秦。
长剑拄颐那复梦,短衣掩胫未全贫。
有诗亦欲频持寄,肠断西江六六鳞。
骄气年来痛自锄,似能略契度关书。
神光出眦夜穿帐,胎发满头晨映梳。
吾道元知非土苴,此身那可付丘墟?岷山幸有丹炉在,青壁何时共结庐?
陂泽连山脚,风烟接海滨。孤鸿悲远客,残菊伴陈人。
酒尽瓶枵腹,炉寒客曲身。老翁殊耐事,一笑自回春。
秋色大荒甚,单于吹角时。移营千障急,转饷九边迟。
国事俱黄口,材官几白眉。向来歌舞地,回首半疮痍。
谴绻西郭门,仓惶见车辕。岂无连珠泪,哽咽不能弹。
车人唱登程,掩耳畏游环。鸿雁孤飞鸣,噭噭悲以酸。
岁暮有临岐,乃在兄弟间。况我罗家难,严亲滞深犴。
百恤在二人,行留竟何言。留者差一身,行者百念攒。
白日布高天,不照幽谷寒。高天会有卑,幽谷会有迁。
豺虎卧中逵,狐狸为司藩。勖哉閟其口,毋乃令人传。