贱子曾尘国士知,登门倒屣忆当时。西州酌尽看花酒,
东阁编成咏雪诗。莫道精灵无伯有,寻闻任侠报爰丝。
乌衣旧宅犹能认,粉竹金松一两枝。
水竹幽闲地,簪缨近侍臣。雍容乘暇日,潇洒出嚣尘。
树对思朋鸟,池深入养鳞。管弦高逐吹,歌舞妙含春。
老子叨专席,欢邀隔缙绅。此中情不浅,遥寄赏心人。
旅窜南方远,传闻北使来。旧庭知玉树,合浦识珠胎。
白发因愁改,丹心托梦回。皇恩若再造,为忆不然灰。
袁生尝有言,人不可无癖。天下难医是俗病,往往奇人有奇疾。
吴郎洒落风流人,何事捧腹常呻吟。自言此中多磈礧,遇事辄发谁能禁。
初如车轮辘轳搅,继乃干戈剑戟扰。但得一盏春融融,无那酒醒愁渺渺。
余闻此言三叹息,此症未许庸医识。余老世途屡折肱,请为放言代草檄。
君不见此中空洞自本来,何处崎岖得荆棘。会当笥经卷五千,兼可容卿辈数百。
有时五岳起立江河奔,有时青天万里云无迹。纷纷冰炭徒满怀,摩挲祗供一笑剧。
劝君不用纯灰三斛洗,世间亦无中山千日醴。酒不为功亦非祟,但请皈心向慈氏。
为君刬却人我根,到处常得轻安体。
远郎竟何去,别郎不得语。瑟瑟复悽悽,日暮风吹雨。
小雨滴花香,大雨倒垂杨。狂风横艇子,冲散两鸳鸯。
艇子归南浦,采莲独倚橹。莲花叶上红,莲子心中苦。
采莲爱莲花,别郎惜侬家。侬家见郎时,桃腮柳叶眉。
眉梢翠初润,含情羞一瞬。分明云母屏,映出鸦雏鬓。
宛转取郎怜,别郎尚依然。还将见郎貌,送郎出门前。
客言不可信,可信惟至理。惟理苟可行,不可即中止。
倘或徇客言,事变无定体。问客谢不知,积谤俱在己。
尚观理若何?勿为客所使。题诗置座右,聊识吾过尔。
蜻蜓斜日立帘钩,燕子新晴语柁楼。熠熠晚花随意得,茫茫春水此生浮。
无官可缓三人带,有子能胜十具牛。老大拂衣归去好,莼鲈何必待清秋。
看山殊慰十年盟,隐计犹怜尚未成。到日云霞如有意,归时猿鹤岂无情。
丹崖翠壁皆留咏,瑶草琪花半识名。此去清凉应笑我,劳劳城市欲何营。
炉峰落日紫烟孤,江上扁舟失梦馀。乞我博山修净供,要知触处是匡庐。
石脉泉花蘸眼明,竹根沙路旧经行。
云归天际山容淡,日落江头雁影横。
梧叶庭除秋渐老,豆花篱落晚初晴。
客行迢递归心远,烟火苍茫起莫程。