吾家舍西多此梅,白玉花缀棠棣枝。
冒寒糁糁已蕴玉,自开及谢酒屡持。
羁栖临安三换岁,向来一醉知无期。
君家此花富冰艳,举觞折赠如云披。
欣然拱眎不暇揖,坐想故隐增依依。
只今匏系未归去,俗鞅吏纲相驱驰。
就公看花仍摘实,信美我语如观颐。
只应两庵有归梦,梦到花下奚复疑。
殖虽无远近,开独占三冬。
怨入胡笳切,香凝素脸穠。
有了调金鼎,遗根益县封。
佳人初睡起,留取照芳容。
月澹碧云笼野水,棱棱瘦耸吟肩起。一天寒气霞衣裳,人在石桥春影里。
海鲚出银涛,长于金错刀。未书裹鲊帖,先压真珠槽。
一笑出奇味,数杯惭老饕。醉归诗有兴,坐剪烛花高。
梦里清江醉墨香,蕊寒枝瘦凛冰霜。如今白黑浑休问,且作人间时世装。
暗空无星云抹漆,邑犬吠野人履霜。
岁云暮矣风落木,夜如何其斗插江。
屋头眠鸡正寂寂,野县严鼓先逢逢。
摩挲老面起构火,春色床头酒满缸。
覆釜湖边雪压尘,数枝林外已先春。
尽将七泽清霜气,洗出姑山绰约身。
北风万木正苍苍,独占新春第一芳。
调鼎自期终有实,论花天下更无香。
月娥服御无非素,玉女精神不尚妆。
洛岸苦寒相见晚,晓来魂梦到江乡。
贤圣久寂寞,六籍无光辉。元气五百年,一合又一离。
男儿生其间,独往安可辞。邈哉舜与颜,梦寐或见之。
其人天下法,其言万世师。顾予独何人,瞻望空尔为。
年驰力不与,抚镜叹以悲。岂不在一生,一生良迟迟。
今复不鞭策,虚浪死勿疑。请回白日驾,鲁阳戈正挥。
草木自有性,湖山更乞灵。冰霜仙骨瘦,桃李世情腥。
惹袖香全别,和羹子未青。未须携铁笛,吹月上湖亭。