关山明月夜,虏骑报祁连。清光几万里,偏照玉关前。
雪归系雁帛,冰坚饮马泉。鼓角凄凉后,愁看欲曙天。
明月濯濯扬清辉,金风瑟瑟华叶衰。蟋蟀夜深床下啼,起观银汉夜何其。
二十八宿罗参差,为君中夜理桐丝。大弦凄急小弦悲,不能终曲涕交垂。
人生春华能几时,那能离别长如斯。入门各媚当告谁,噭噭鸿雁向南飞,何不游子偕来归。
西风一棹到仙城,话彻端州共此情。洒落自然天下士,高閒犹近水云声。
材华令子知名重,老大如君觉世轻。我病喜逢重九日,此中无地可同凭。
朔云黯淡古今愁,十月交河冻不流。铁马无声关塞静,征夫月下唱梁州。
海日高临塞上城,汉家诸将久屯兵。断云飞去辽天阔,北望燕然万古情。
槐柳野桥边,行尘暗马前。秋风来汉地,客路入胡天。
雁聚河流浊,羊群碛草膻。那堪陇头宿,乡梦逐潺湲。
谁遣西来负岳云,自由归去竟何因。山龛薜荔应残雪,
江寺玫瑰又度春。早岁便师无学士,临年却作有为人。
何妨夜醮时相忆,伴醉佯狂笑老身。
社莲惭与幕莲同,岳寺萧条俭府雄。冷淡独开香火里,
殷妍行列绮罗中。秋加玉露何伤白,夜醉金缸不那红。
闲忆遗民此心地,一般无染喻真空。
维南有崇山,盘亘自终古。高当翼轸间,广与衡岳旅。
中有千岁梅,生长元得所。英华彻寰区,贞素贯寒暑。
开花玉香丛,结子金色颗。德馨椒桂俦,滋味鼎鼐主。
繁葩尽芬馥,再实愈清楚。荣封异秦松,拔萃超庾土。
上与山同跻,下与地常处。蟠桃与庄椿,千岁可能数。
焉知世奇树,亿祀老玄圃。卓哉同春翁,怡怡并遐祜。
网小须频撒,舟轻宜慢摇。水深行近岸,鱼上晚乘潮。
月从东海出,冷照玉门关。
征人家万里,梦向月中还。
金闺亦有梦,却行玉关道。
道路不相知,思深各衰老。
胡笳吹哀怨多,奈此关山明月何。
终宵迸泪如金波。