霜凛衔芦急,秋深悬炭轻。
觱篥吹篱响,熠耀傃阶明。
卢女流黄色,班姬捣素声。
谁教《明月引》,翻作《苦寒行》。
两山开一径,杳杳入云烟。仄磴樵人下,危峰野衲禅。
断鸿愁返照,归马识斜川。井邑干戈后,凋零异昔年。
不用真如鼠,胡瞻亦有鹑。
田园未归客,天地一畸人。
京邑风霜苦,江乡薇蕨春。
可能迷鬼笑,长送左朱轮。
暑雨收残候,秋云结薄阴。山光翠兼紫,水影净还深。
竹密群鸦入,天空一雁沈。兴来搔白首,衰飒愧儒林。
禅诵何曾习,幽幽我自亲。过云如近性,古木愿为邻。
午睡无多事,平生只一真。客来添礼数,知是世间人。
塞草白,塞日黄。埋沙无老骨,挂树有饥肠。安得长风生此夕,尽吹残魄返其乡。
秋风满天地,塞上最悲凉。树声和暮角,尽捲入离肠。
鸿雁逐飞云,青天亦有行。兄弟本四人,仲季歘云亡。
伯窜东海隅,叔留南海旁。相隔万馀里,东南永相望。
忆昔在长安,膝下共两双。朝去候门扉,朝回牵衣裳。
忆昔在南国,齐揖事先王。教训日以严,道义日以康。
忆昔在家园,气力各自强。读书穷壶兴,落笔竞沅湘。
神异古人遇,举世无文章。当春二三月,风吹百草长。
登堂献寿酒,散步陟崇冈。夏日听黄鹂,阴阴亭馆凉。
折荷绿玉池,剥荔黄金床。桐叶下金井,四围橘柚黄。
薄暮向空阶,联袂延月光。忽见梅花发,大开楼上窗。
色映枝枝玉,诗成字字香。好景必同赏,佳酿必同尝。
夜寒必同被,得句必同商。先子忽见背,血泪尽汪洋。
三载草土中,不离阿母傍。伯也忽瞿然,团圞非久长。
拜母别诸弟,薙发栖大匡。仲弟登贤书,云路步前芳。
叔弟薄青衿,欣然慕老庞。阿季独俶傥,走马少年场。
抱志虽各殊,骨肉不相忘。一朝日月坠,大地共仓皇。
紫荆长枝折,飘零天一方。寄书阻兵革,得罪饱冰霜。
远碛听笳吹,回头盼故乡。前月片纸来,摧胸裂肝肠。
闾井十无一,举家惨罹殃。叔弟尚伏枕,一命在微茫。
母死恐未葬,弟死谁盖藏。登山苦无梯,涉河苦无梁。
山木何翛翛,河水何汤汤。安得高飞翼,驾我以翱翔。
狂雨日下来,白昼黑淋浪。
山行无远近,信步入幽杳。老熊拘枯枝,向人立且跳。
因思人世间,此物应不少。
白日去不息,松风柰尔何。为问市朝客,何如山上多。