竹梧亭子翠珊珊,人在空濛烟雨间。春暮但闻莺百啭,秋阴每见鹤孤还。
且看树顶遥峰碧,莫踏苔花滴露斑。如此林居不归去,高情谁与共萧闲?
〔时年十六。一作十八〕
洛阳女儿对门居。
才可容颜十五余。
良人玉勒乘骢马。
侍女金盘[鱼会]鲤鱼。
画阁朱楼尽相望。
红桃绿柳垂檐向。
罗帷送上七香车。
宝扇迎归九华帐。
狂夫福贵在青春。
意气骄奢剧季伦。
自怜碧玉亲教舞。
不惜珊瑚持与人。
春窗曙灭九微火。
九微片片飞花琐。
戏罢曾无理曲时。
妆成祗是薰香坐。
城中相识尽繁华。
日夜经过赵李家。
谁怜越女颜如玉。
贫贱江头白浣纱。
〔时年十九〕
渔舟逐水爱山春。
两岸桃花夹去(一作古)津。
坐看红树不知远。
行尽青溪不见人。
山口潜行始隈[阝奥]。
山开旷望旋平陆。
遥看一处攒云树。
近入千家散花竹。
樵客初传汉姓名。
居人未改秦衣服。
居人共住武陵源。
还从物外起田园。
月明松下房栊静(一作净)。
日出云中鸡犬喧。
惊(一作忽)闻俗客争来集。
竞引还家问都(一作乡)邑。
平明闾巷扫花开。
薄暮渔樵乘水入。
初因避地去人间。
及至(一作更闻)成仙遂(一作去)不还。
峡里谁知有人事。
世中遥望空云山。
不疑灵境难闻见。
尘心未尽思乡县。
出洞无论隔山水。
辞家终拟长游衍。
自谓经过旧不迷。
安知峰(一作岑)壑今来变。
当时知记入山深。
青溪几曲(一作度)到云林。
春来遍是桃花水。
不辩仙源河处寻。
相思绕我心,日夕千万重。年光坐婉娩,春泪销颜容。——孟郊
台镜晦旧晖,庭草滋深茸。望夫山上石,别剑水中龙。——韩愈
良人昨日去,明月又不圆。别时各有泪,零落青楼前。
君泪濡罗巾,妾泪满路尘。罗巾长在手,今得随妾身。
路尘如得风,得上君车轮。
渔阳千里道,近如中门限。中门逾有时,渔阳长在眼。
生在绿罗下,不识渔阳道。良人自戍来,夜夜梦中到。
忆昔美人初别时,长亭两岸柳依依。
今日美人天之涯,美人美人胡不归。
忆昔君别妾,分破青鸾镜,
破镜如破心。与妾青相忆,
相忆图久深。忆昔妾别君,
剪断金凤钗,断钗如断肠。
赠君表相思,相思图久长。
一日一日复一日,青镜鸾孤钗凤支。
未必君相思,能如妾相忆。
寒衣剪就欲寄君,长安门外无行人。
雁声半夜西风恶,窗前一片梧桐落。
山中有一村道人,萧然布衲乌纱巾。心将白业付孙子,坐对青山忘主宾。
啸歌终日泉石趣,呼吸太和天地春。吾儒妙解三教理,不须更说西来因。
世乱人多暴,魂惊客屡过。采薇春事远,席秸夜寒多。
凉月侵萝薜,清霜看芰荷。荒墟唯痛哭,野老亦悲歌。
有所思,乃在罗浮之高山。白云连天不可上,复崖巀嶭锁松关。
累石叉牙而纠结,荒榛芜秽掩芳兰。山鬼夜哭,饥鼯晨叹。
蝮蛇百尺舔舌肆啮,得人肉而弥欢。暗雨累日秋先寒,猿悲蝉咽愁鸣湍。
猛虎忽震怒,惊风扫林峦。道逢退走不敢视,引弓欲射失心肝。
朱明跃出,煜灼其上。唇焦口燥,炙之欲乾。金砂石乳虚盘桓,仙童玉女隔云端,令人听此心辛酸。
思君不见泪琅玕,飞欲极兮恨短翰。侧身东望空巑岏,惨独惄兮何时安。
有所思,乃在南溟之大海。恶浪如山不可度,阳春白日沉光彩。
雷霆昼斗擘岩嶅,连天蹙地浮银铠。浩浩乎奔车策马之相送,千岑万壑倏而改。
中有鲸鲵鲼鰊诡颜而异首,吞山吐岳含云叆。又有天吴罔象之穷奇,招风募雨帆樯溃。
梗萍飘泊杳不知其所底,偶然得之糜如醢。观者皆震号,死者不相待。
呜呼,欲诉兮谁为宰。秦皇汉武如梦中,三山银阙今安在。
思君不见令人馁,急欲济兮舟不逮。侧身极望涕沿洄,惨独忧兮心既痗。