炎暑遁逃天已凉,日阴苦短夜初长。风声日色尽秋意,海角天涯非故乡。
莺谷久离愁满眼,鸰原一别泪沾裳。客情欲借清吟遣,诗就客情弥惨伤。
塞草游驹犊,边城夜不关。健儿心亦礼,老将没于閒。
岂见兵符走,唯闻象贡还。从兹徐绩比,不得冢前山。
孤月高高照朔荒,戍楼吹笛满天霜。三秋杨柳飘零尽,此夜征夫总断肠。
边柳萧条带落晖,长城北去是金微。健儿跃马西山下,射得双狼雪里归。
皎皎长空月,星河半有无。光连玉关静,寒傍雪山孤。
沙雁时悽断,林猿夜啸呼。征人增百感,把剑立平芜。
昔现将军身,今为维摩诘。维摩与将军,威慈无等匹。
霜甲耀冰河,红云涌初日。角响万弦齐,气壮长鲸失。
转此雄猛姿,斋头亲绣佛。参禅须铁汉,髻珠自可得。
海赤珊瑚红,山寒碧玉出。一手挥慧剑,剿彻群魔窟。
水竭爱河源,果结菩提实。才种白莲池,喜君入我室。
雅志迈圣贤,高谊坚胶漆。佛法有干城,皇家多柱石。
与君玉海游,万劫从今日。琥珀夜光珠,不如松柏质。
持此不变操,中流生六翮。大雪满嵩山,寒风自披拂。
神椿岂计年,天浆浇茂德。
垒垒高山,莽莽代谷。城边风起沙漠漠,城内惟闻奏胡乐。
太守下车,买牛息戈。陶民礼义,朝弦暮歌。北历黄沙碛,南游白草原。
五马何秩秩,朱英导文轩。嗟哉太守亦孔武,时时较猎西山下。
平沙一望陇云开,玉笛飞声夜转哀。
万里朔风吹不断,梅花齐落李陵台。
下轿浑将野店看,只惊脚底水声寒。
不知竹外长江近,忽有高桅出寸竿。
百卉凋零独凛然,谷风栗烈涧冰坚。阴山餐雪有臣节,中野履霜无母怜。