三年坐啸远人安,又绾铜章入禁垣。秦地山河归内史,汉家星象应郎官。
草青梦渚悬帆度,日落关门倚剑看。此去公卿求识面,无因停棹采芳兰。
中朝水部最名流,新领铜符握上游。词客登临同海峤,仙人楼阁像瀛洲。
城边暂谢儿童竹,天上行参幕府筹。前席想应承召对,江南垂钓肯相求。
载酒蓬扉下,烽尘正此时。将军勤破敌,野客废谈诗。
久坐丛花烂,狂歌白氎欹。边尘犹未静,吾敢道归期。
生平怀抱为谁开,失喜相逢赵尉台。人讶仙舟同李郭,坐称禅客是宗雷。
江涛忽涌双龙至,风驭重驱九鲤来。百岁光阴成过客,一时廊庙几怜才。
寒暄欲叙频更烛,鸡黍淹留未尽杯。千里山川徒极目,暮潮犹得送君回。
天禄归来日,谁知四壁空。技应怜刻鹄,文不悔雕虫。
副墨名山在,馀生雅尚同。何时捉谈麈,披写对兴公。
浩劫知何代,长林过客迷。不知今壁垒,犹是昔招提。
定里人长寂,花间鸟自啼。醉来惟荷锸,岐路任东西。
城西古树枝相樛,云是神僧手所植。青皮赤文十抱强,虎攫虬奔人莫识。
几度摩娑行树底,爽气阴风振泉石。顷来溽暑常伏枕,怅望禅栖杳难即。
清晨剥喙闻扣门,倏见磥砢悬素壁。雪山灵草光照眼,祗园宝花乱相射。
跏趺座上尔为谁,庞眉电目仍霜髭。楞伽万遍口能诵,毗邪丈室身不移。
白茆况迩诃林井,大士曹溪曾灌顶。胜地犹依龙象力,清地屡照鸾凰影。
吾师日长绕百过,雨折风披何碎琐。香炉仙乐知有无,宝胜铢衣飘婀娜。
只今甲子旬五日,种花谁见还成果。予生苦遭尘网缚,依止清凉无不可。
此图此树俱幻迹,况涉言词计应左。披图且谢门徒归,野客吟成山叶堕。
麻衫如苇别芹宫,那复哀殇客路中。幸免西河夫子恸,稍存嬴博古人风。
腮毛换去三停白,桕叶归来十度红。富贵几何愁苦剧,令人翘首眄飞鸿。
腐儒偃蹇鬓毛残,三十身闲众所难。向客不题俗姓字,避人真著古衣冠。
宝刀入屋心犹侠,老马怜途泪未乾。学道莫须占影草,只应行出尽头竿。
瘦石鳞鳞带碧丝,百盘无地不青枝。人间那得西方种,问取嘉州合眼师。