晚树疏蝉起别愁,远人回首忆沧洲。江连故国无穷恨,日带残云一片秋。久客转谙时态薄,多情只共酒淹留。到头生长烟霞者,须向烟霞老始休。
病来多日废将迎,试命巾车作此行。稻实满田秋事了,松阴堆径午凉生。
数山见我争倾盖,一水邀人请濯缨。却忆吾庐南浦外,何时得与白鸥盟。
独往知吾事,语离何所求。
故家无别业,残梦下扁舟。
积叶吴宫冷,吟猿顾渚秋。
那能不相待,羁旅负清游。
发埋空山贩缯客,草中惟弃秦时瑟。樵夫拾置贻乐工,朱徽作弦如墨色。
自从汉曲入铙歌,清庙无人传不得。至今崔嵬声已死,越■春虫闻咒子。
六载重来释氏家,一瓯新啜赵州茶。杏花风后春何冷,柏子庭前日未斜。
拄杖赖能无潦倒,阙文烦为补《楞伽》。要听说法频来往,且喜平桥路不赊。
山云忽低回,四郊纷白雨。老农荷锄归,布谷桑间语。
相劝一何勤,一鸣再三俯。老农感禽意,岂惮东作苦。
嘉谷已函活,尚待明月煦。小儿未解事,大儿远服贾。
农器已可陈,锄耰在梁梠。入室惟老妻,出汲抚罂甒。
春日曜阳景,荣华何郁郁。峥嵘繁卉菲,葳蕤紫薇簇。
禁光信清遐,兰寮亲直宿。我君感雨露,禋荐信非渎。
龙章翔玉玺,凤仪戒黄屋。流云满灵旂,焱风夹飞毂。
鸣銮发春渚,回旌陟山麓。白日丽兰皋,晨光清
驭得骊龙第四珠,退依僧寺卜贫居。青山入眼不干禄,
白发满头犹著书。东涧野香添碧沼,南园夜雨长秋蔬。
月明扫石吟诗坐,讳却全无儋石储。
屏迹舍人巷,灌园居士桥。花开不旋踵,草薙复齐腰。
蛤哭明朝雨,鸡鸣闇夜朝。未能全独乐,邻里去招邀。
人生重离别,况此双鬓蓬。
亭柳非故色,昨夜吹霜风。
临分复携手,野色犹蒙蒙。
愁深转无语,写入潺湲中。
一水分两支,来共高高峰。
出山暂相失,到海终相逢。