不是乘春绿,终无变节黄。惟应清白操,岁晚映冰霜。
漠北单于耽射猎,云中都护拥旌旄。征夫泪堕故乡远,戍角声悲寒月高。
绝塞冰霜侵剑戟,阴山鬼火照蓬蒿。从来百战轻生死,独倚辕门感二毛。
贵贱交游二十年,忍将老泪洒新阡。盖棺不必论身后,入室犹如在眼前。
一首诗今为尔惜,数行志在得人编。钱塘吟士长相望,潘阆林逋孰后先?
些儿顽石些儿水,画工撑眸几睥睨。
忽然心孔开一竅,呼吸掇来归幅纸。
白发黄冠逞神通,手把武夷提得起。
大槐宫中作蝼蚁,醒来闻此心豁喜。
芒鞋竹杖一弹指,三十六峰落眉尾。
魏王岂是中秋死,玉骨犹存香迤逦。
八百年来觅只鹤,一举直上三万里。
半杯浇湿曾孙齿,幔亭遗事落人耳。
新村渡头拽转蓬,寒猿声落青烟里。
老松今已几年梢,毛竹于今复生米。
岩上无人花自红,幽鸟自鸣鸣自止。
笑将铁笛起清风,白云飞过看无踪。
夜来月影挂梧桐,莓苔满地绿容容。
丹崖高处药炉空,洞前云深千万重。
我亦偶来还自去,一夜潇潇江上雨。
飞廉怒答满空雪,天柱峰前飞柳絮。
汉节螭坳出,青毡映父兄。天方摧丑虏,人已望神京。
使指今兹重,边尘定可清。归来陈口伐,莲烛问严更。
镜湖没狂客,剡曲草徒芳。明月思当日,风流不可忘。
仙人天宝上,夜台会稽傍。秪今千载里,谁是贺知章。
珠璧穷暮天,赋诗吾自怜。孤独凄在眼,岁除无一钱。
颜色凋青镜,贱贫心宴然。室人莫交谪,听我鸣清弦。
可叹蓬庐士,衰迟尚一经。德贫心自守,穷逝气难平。
短日啼慈母,秋云泣友生。当时激昂意,抱取岱山征。
念尔云装客,寻仙石照门。虬鸾思欲御,日月厌为樊。
圣院参神侣,真峰访道言。桃花沿棹处,毋得更迷源。
驱马谢长安,言遵路水干。初于驾帆日,即起迨家欢。
吴日悬归思,燕云送旅餐。王孙芳草绿,随路得行看。