空城哑哑啼饥乌,夕照明灭残垒孤。安阳旧事记仿佛,驱马来过心踌躇。
卿子冠军非丈夫,策人何智身何愚。一朝拜将握兵柄,四十六日留中途。
猛虎贪狼尽劲旅,下令欲杀胡为乎?秦强赵弱俨指掌,赵灭安见秦可图。
如何筹划不及此,饮酒高会方欢娱。军中士卒食半粟,天寒冻饿无完肤。
重瞳旁耽叱咤起,快论侃侃良非诬。帐中晨起忽见杀,诸将谁敢相枝梧。
吁嗟兵卫等儿戏,即此已可知其余。当时渡河壁钜鹿,未必不被章邯屠。
矫杀固然有定罪,自取僇辱非人诛。我闻用兵贵神速,或骄或慢皆可虞。
高谈毕竟成空虚,游魂寂寞依荒芜。坐而运策不如义,此语千载资胡卢。
羁孤人影依庭砌。寒到耳,边声碎。汉关秦塞路漫漫,问汝离群何地。
哀鸣谁诉,寒栖谁管,明月潮千里。
江皋木脱枫林醉。拆翼处,都沾泪。西池鸳梦让梁温,独饱江湖风味。
鲤鱼波恶,鹰鹯尘涨,又怎生逃避。
科场消息到柴扉,皇宋风流事要知。
封禅汾阴连岁榜,状元俱是状元儿。
姑射山头冰雪仙,人间一见便丰年。
却应羞死琴台女,不得乃翁分一钱。
江国正寒春信稳,岭头枝上雪飘飘。何言落处堪惆怅,
直是开时也寂寥。素艳照尊桃莫比,孤香黏袖李须饶。
离人南去肠应断,片片随鞭过楚桥。
知宰极边地,三年鬓已斑。对愁犹有子,屡转不离蛮。
瘴岭天常晦,荒城昼亦关。相思情倍切,春梦共家山。
若个龙眠手,能传处士诗。借他窗上影,写作雪中枝。
顷刻回春色,轻盈动玉卮。不能殷七七,横笛月中吹。
雪格冰姿蜡蒂红,水边山畔淡烟笼。江风也似知人意,密递清香到室中。
新叶初冉冉,初蕊新霏霏。逢君后园宴,相随巧笑归。
亲劳君玉指,摘以赠南威。用持插云髻,翡翠比光辉。
日暮长零落,君恩不可追。
小梅风韵最妖娆。开处雪初消。南枝欲附春信,长恨陇人遥。
闲记忆,旧江皋。路迢迢。暗香浮动,疏影横斜,几处溪桥。