莫埽林下花,花存春尚在。一随南风散,飘忽不可待。
四时相乘凌,万物随变改。不如玩三秀,忘年蹈云海。
鷾鸸一何智,俯仰人间游。落实不给视,去之畏少留。
高贤在天下,富贵如云浮。得失不概怀,损益宁所忧。
若人古巳亡,今复得徐侯。词科二十载,朝籍方见收。
四海厌名声,庙堂多辈俦。后时不自失,观化君悠悠。
入辞未央廷,远牧荒山陬。去矣成独往,岂嫌时俗羞。
朝廷功名次,晋国在第一。受遗先皇帝,事与周召匹。
丹青烂勋伐,终始最密勿。宗族宜甄庸,百世皆宠秋。
公孙非遐胄,何乃尚淹屈。官名虽供奉,冗散真士卒。
努力习文华,家贫传清德。翰飞终不高,好事见心骨。
人生系逢遇,进退岂定律。古者如尔徒,万户自可必。
今者如尔徒,富贵亦未失。主张有真宰,时态莽回聿。
咄嗟元功世,颇复困蓬荜。吁彼山野人,奚由自奋出。
古亦苗民患,今仍禁旅过。祅氛半翼轸,杀气覆山河。
御史暴公子,将军马伏波。不应淹日月,频献凯旋歌。
清风卷云天雨霜,众星灭没月腾光。纷纭六幕含苍苍,莹如冰壶察毫芒。
太虚真人河汉旁,攀援桂枝曳霓裳。紫贝为阙白玉堂,珠筵瑶席罗羽觞。
倚风微吟声抑扬,揖我起游谓我臧。左骖蛟螭左凤凰,倏忽万里天路长。
尘埃下土殊茫茫,乐如何其乐未央。
芳菲不少住,白日定空长。庭树暗新绿,春衣生晚凉。
悠悠向时节,细细到壶觞。谁使风前絮,来参醉后狂。
春草绵(mián)绵不可名,水边原上乱抽荣。
似嫌(xián)车马繁华地,才入城门便不生。
春天的野草长得茂密,连绵成片,无法分辨它的名字,在水边、在土丘上随意发芽蓬勃生长。
似是不喜欢车水马龙的繁华地方,一到城门旁边就再也看不到它生长的痕迹。
绵绵:形容草生得茂密,连绵成片;不可名,叫不出名字。原上:原野上;荣,花。
地:一作“处”。便不:一作“不见”,这两句是说,春工草似乎厌倦城市的繁华喧嚣,一到城里就不再生长。
肯续高人传,能分鼎足无。烦君添一个,为我壮全吴。
正学非谋士,清吟岂钓徒。须知而祖意,断不在莼鲈。
禅在口皮边,机搀石火先。破家才十八,更不使爷钱。
东南西北,门开两边。相见了也,十万八千。
为僧要度牒,此理与古背。是真出家儿,俱付形骸外。
千里在初步,百进须一退。索性吵丛林,东倒复西擂。