戚里盛豪华,联翩赴狭斜。宝阑围斗鸭,金瓦掷鸣蛙。
归骑春城晚,风吹满路花。
日下长安近,天涯晏岁逢。冻云千亩竹,寒雪五陵松。
桥远迷玄灞,山明见紫峰。行行游猎者,争信客无悰。
春雨掩柴扉,勾芒力尚微。润通瓜蔓水,寒透木绵衣。
大泽龙蛇远,空林鸟雀稀。山翁多甲子,杖屦候芳菲。
美人出南国,名字号西施。鸾舞隔烟雾,鱼惊沉网丝。
轻盈羞燕尾,窈窕妒蛾眉。一入吴宫去,姑苏麋鹿时。
月宫清冷桂团团,岁岁花开只自攀。
共在人间说天上,不知天上忆人间。
黄花峪临千万山,招提更在万山间。窗围白石冬逾静,门偃红椒昼不关。
迎日岫烟生袅袅,咽冰岩瀑下潺潺。场苗可用维吾马,已判东峰上月还。
百尺危楼照采霓,凭高不见羽人归。
桑田海上悲深浅,城郭人间叹是非。
急桨征帆来未定,远云低树去相依。
古欢今恨成多少,讵减江声与翠微。
君家能赋别,释褐重凄然。
客袂移缁素,离杯并圣贤。
坐曹烦折狱,奏牍伫怀铅。
十载青袍困,须饶草色鲜。
迢递陟城隅,飞轩浩气扶。
春容来迥野,天脚入平芜。
暖吹时披拂,晴烟乍有无。
耨痕经雨遍,村迳值林迂。
长庌初休马,荒陴稍集乌。
水生蒲泽满,林缺弩台孤。
客思纷难泊,愁襟愧自拘。
久之成怅望,西北认皇都。
楚山千叠隐南辕,汉渚风樯箭浪翻。
流水东西俱怨别,离亭长短共销魂。
歌翻白雪知难和,注怯黄金故易昏。
玉骨更羸诗笔苦,客裾犹欲曳何门。