兰亭仰远风。
芳林接云崿。
倾叶顺清飚。
修茎伫高鹤。
连绵夕云归。
晻暧日将落。
寸阴不可留。
兰墀岂停酌。
丹缨犹照树。
绿筠方解箨。
永志能两忘。
即赏谢丘壑。
不出东城隅三月,今者忽作黄并游。浑浑大江刮海窟,黄并一水学潮头。
潮去潮来朝复暮,萧索千里空沧洲。沙咿土唧乱人眼,分曹岂啻鱼虾稠。
蠹粉飘霜萦折木,著水冻云银簏簌。老渔钓蟺踏新淀,嫠妇绩草当空屋。
总辔愁闻路人语,新年已非故年熟。故年麰麦破分收,新年未省饱饘粥。
保丁催科不贷人,行且税桑卖黄犊。向秋但无恶风涛,舍北相将拾穜稑。
急雪下不止,朔风终夜鸣。饥虫应蚤蛰,老雁故南征。
生理真何计,沈吟独此情。山中岁酒熟,不饮竟须倾。
帝王言道不言书,况复时丁板荡馀。偶效右军书七月,中原王业定何如。
山中日日雨,松竹早知秋。清响自深夜,逸人无远愁。
窗虚闻叶落,林暗见萤流。对景因怀杜,江村事事幽。
嫖姚何日破重围,秋草深来战马肥。已有孔明传将略,
更闻王导得神机。阵前鼙鼓晴应响,城上乌鸢饱不飞。
何事小臣偏注目,帝乡遥羡白云归。
普庵非相亦非名,达本忘情不见人。
孤月全收无意识,桂轮独耀绝纤尘。
三祗一念汤消雪,万行须臾火烁冰。
到此何劳声色问,共君本自镜圆明。
若将铜器作天真,背黑面青赚学人。
本性如空含万物,妙明寂照岂容尘。
山河石壁三春雾,空色全彰六月冰。
智自圆明非我所,不拘日月定光明。
上得陂陀路转艰,陷轮推马苦难前。
风寒白日少飞鸟,地迥黄沙似涨川。
结草枝梢知里堠,放牛墟落见人烟。
从来天地分中外,今作通逵近百年。
低头对千载,把卷竟长日。兴亡见俯仰,忠佞更得失。
意合心自知,感嘅屡沾臆。朱黄纷几砚,缃素互编帙。
比邻亦好事,挟策到蓬荜。纵谈及羲皇,坐待寒月出。
五月桑梯傍屋斜,蚕丝抽尽响缫车。长腰红女誇身手,织作还兼吉贝花。