骑鸾一去藐尘寰,万里天风杳佩环。
江海十年生白浪,星霜七秩陨朱颜。
瑶池月堕梦中梦,翠岘云归山外山。
身世到头秋露飞,吟魂犹自在人间。
曾拟幽寻采蕙蘅,开樽奈有主人争。明朝重约呼猿鹤,到处云山得散行。
轻裁鸭绿任金刀,不怕西风断野蒿。酬赠既无青玉案,
纤华犹欠赤霜袍。烟披怪石难同逸,竹映仙禽未胜高。
成后料君无别事,只应酣饮咏离骚。
宿草上大田,岁岁移新陈。夜风自东来,扇此伤心春。
浍洫岂不具,隧路中横分。故鬼耿不化,重以新死魂。
百年老狐狸,其间化为人。气机沮群疑,仡仡徒苦辛。
大鸟不生角,哀哉野田雀。
黄檗无多法,维摩不二门。此间堪折柱,吾道亦难言。
学者初何有,师乎贵不烦。十年成我志,今日是君恩。
丝羞顶发雪羞裳,敛翅凝眸立野塘。日晚莲船惊起处,逆风飞去两三行。
百年形胜几风尘,此日升平气象新。月里鼓钟官寺晚,鸥边杨柳故宫春。
停桡老客经游少,横槊将军感慨平。惟有怀陵芳草色,东风依旧绿如茵。
恒之山,相叠峙,幽燕以南亘万里。苍厓高出几千仞,古称北岳中天起。
但见日月来东西,苍藤古木啼青兕。张公筑室读书舍,其下闭户不出识。
者寡左图右史日,相亲下笔文词袭。班马胸中更有治安书,披腹琅玕欲倾写。
一朝选入游上庠,文彩灿烂云锦章。许身报国竭忠荩,佐治圣世如陶唐。
秉心精白恒自守,高谊如公世罕有。朅来辅政居建邦,化民已见风俗厚。
生平节操如秋霜,礼法雍容睦僚友。春风夜坐政事堂,思看旧书那能忘。
白云缥缈在眉睫,绿树晻霭遥相望。君亲两立不可置,惟愿寿考如天长。
恒之山,渺何许,南闽远望青天高,更有幽人时仰止。
春旗柳色映门闾,华扁新题节妇居。作传小裁青竹简,疏封近降紫泥书。
河壖松柏风烟外,阶戺芝兰雨露初。三釜及亲殊未晚,花前何日奉安舆。
白日出扶桑,流光丹若木。
东西几万里,倒影射蒙谷。
尝闻瀛海上,半夜见日浴。
如何北荒外,乃有龙衔烛。