家居琼馆海山隅,腹内包藏三教书。
明月清风为活计,蓬头跣足走寰区。
玉炉丹熟斟琼醑,金阙朝回唱步虚。
要识我侬真面目,广寒宫里看蟾蜍。
东皇剖破勾芒腹,锦心绣肠香馥郁。
绛都风雨僝僽春,花魂无主自精神。
黄鹂初唤柳开眼,海棠枝上春烟暖。
离出一点两点红,墙头红腮微笑风。
东原去后花无主,春工亦懒施机杼。
亭前忽遇诗酒仙,花亦喷出些龙涎。
风催雨趱花不辨,满庭芬芳生烂熳。
牡丹吐火花欲然,日将锦绣铺苔毡。
诗狂梦与花神饮,酒醉不与花神寝。
酒阑令我忆东原,花木虽在人恻然。
此诗终不为花作,惆怅东原此丘壑。
而今赏花不见人,但见蜂蝶飞闲亭。
胜地阖闾国,沧波范蠡船。山通转折路,湖抱混茫天。
丝管春风里,松楸晚照边。人家几歌哭,谁尽白头年。
山抱孤城四壁青,云沙烟草夕冥冥。半天舒啸月东出,好醉美人双玉瓶。
一片端溪石,相随历岁时。吟哦长我共,辛苦独君知。
此破虽关数,斯文实在兹。岂甘来护弃,将效范馨遗。
经岁羁京国,隆冬返塞垣。严霜翻白昼,饥虎猎黄昏。
面削风尘悴,身归皮骨存。老亲惊拭泪,艰苦到衡门。
从人问乔木,系马得名园。柳带晴先绿,禽声暖更喧。
临池照清水,拂石置芳樽。不畏归侵夜,严城未掩门。
铜壶上水掖门扃,岑寂回廊起独行。日下屋山三面赤,月临天井四方明。
校经灯火初无禁,汗简文书不计程。坐忆故人清夜语,淡云飞去隔层城。
重明水深波洗空,嘉鱼万族连西东。鲲鲕细碎长者惜,赤鲤成就随飞龙。
南风吹雨中宵雷,众鳞不去真常才。鲂鱼如玉鲙第一,安得大网相随来。
往作关东客,来携一束书。旅人观所主,野性乐玄虚。
过事都如梦,精庐宛若初。空怜两蓬鬓,萧飒十年馀。