寓思本多伤,逢春恨更长。露沾湘竹泪,花堕越梅妆。
睡怯交加梦,闲倾潋滟觞。后庭人不到,斜月上松篁。
几年诗酒滞江干,水积云重思万端。
今日南方惆怅尽,乐游原上见长安。
整驾欲南鹜,乃复送公舟。
公行民所瞻,原言勿淹留。
向来秉事枢,正色有忠谋。
坐觉国势尊,已验权网收。
如何霖雨泽,偏使及南州。
新春紫诏下,闻者宽百忧。
谁长今重镇,百万宿貔貅。
控江抚长淮,声势接上流。
吾皇志经略,此地合绸缪。
不应万全策,岁月空悠悠。
先当植本根,次第施良筹。
未闻欲外攘,而乃忽内修。
幕府方宏开,人才要旁搜。
可不念葑菲,惟当别薰莸。
留钥岂淹久,即归侍前旒。
尽舒医国手,调瘵会有瘳。
还忆遐荒守,时能寄音不。
南瞻庐阜北淮山,下有长江万顷寒。
往事无边随去浪,西风有客傍阑干。
知君随寓即能安,久矣家山咏考盘。
幕府漫游从鬓秃,竹作寄傲有书观。
此身讵可忘三省,世路何妨阅万端。
俯仰周旋皆实理,未应只向寓中看。
驱车出严关,触热归路长。一雨群物苏,吾行亦清凉。
漓水自南去,湘流正洋洋。眷言二三友,跋马勤送将。
萧然短长亭,每语夜未央。张子名家驹,千里方腾骧。
杨郎岭中彦,而能敛锋铓。延陵旧所熟,气味固难忘。
向来幕府游,三秀丽斋房。居然出别语,分袂楚粤乡。
人生会有别,勿悲参与商。独有赠言意,临岐更平章。
风俗易移人,宦途剧羊肠。千钧有不守,决去飞鸟翔。
要当勉自持,诗书作金汤。他年相会处,刮目看增光。
为谢桂父老,无泽留一方。惟馀石间字,时与洗苔苍。
五日山行复下山,爱山不肯住不间。
此心无着身长健,明岁秋高却往还。
谢庄初起恰花晴,强侍红筵不避觥。久断杯盂华盖喜,
忽闻歌吹谷神惊。褵褷正重新开柳,呫嗫难通乍啭莺。
犹有僧虔多蜜炬,不辞相伴到天明。
信马腾腾触处行,春风相引与诗情。等闲遇事成歌咏,
取次冲筵隐姓名。映柳认人多错误,透花窥鸟最分明。
岑牟单绞何曾著,莫道猖狂似祢衡。
婪尾筵开倍惜春,蓬莱清浅早扬尘。梦馀北海编新录,岭外东坡感旧因。
却听红牙多换羽,难逢白发尚联茵。摭言漫与添新话,朝士贞元更几人。