见说瞿塘峡,斜衔滟滪根。难于寻鸟路,险过上龙门。
羊角风头急,桃花水色浑。山回若鳌转,舟入似鲸吞。
岸合愁天断,波跳恐地翻。怜君经此去,为感主人恩。
赪锦支绿绮,韵同相感深。千年古涧石,八月秋堂琴。
引出山水思,助成金玉音。人间无可比,比我与君心。
十两新绵褐,披行暖似春。一团香絮枕,倚坐稳于人。
婢仆遣他尝药草,儿孙与我拂衣巾。回看左右能无愧,
养活枯残废退身。
右眼昏花左足风,金篦石水用无功。不如回念三乘乐,
便得浮生百病空。无子同居草庵下,有妻偕老道场中。
何烦更请僧为侣,月上新归伴病翁。
蹀马吹尘紫极昏,洗刀飞血九河浑。长城直拓三千里,表取阴山作北门。
白露秋澄澄,漙我桂树林。愁思中夜发,披衣不逮衿。
晨风无停号,蟋蟀时再吟。举头见明月,低头泪涔霪。
明月万里光,妾人万里心。愿为随光去,万里不能任。
北斗酿酒浆,南斗为我斟。言欲解我忧,忧来一何深。
我无四目与两口,但在人间更事久。
死生元是开阖眼,祸福正如翻覆手。
消磨日月几緉屐,陶铸唐虞一杯酒。
既非狗马要盖帷,那计风霜悴蒲柳。
灶突无烟今又惯,龟蝉与我成三友。
判知青史无功名,只用忍饥垂不朽。
蜀地名花擅古今,一枝气可压千林。
讥弹更到无香处,常恨人言太刻深。
今日春已半,风雨停出游。
缾中海棠花,数酌相献酬。
尚想锦官城,花时乐事稠。
金鞭过南市,红烛宴西楼。
千林夸盛丽,一枝赏纤柔。
狂吟恨未工,烂醉死即休。
那知茅檐底,白发见花愁。
花亦如病姝,掩抑向客羞。
尤物终动人,要非桃杏俦。
东风万里恨,浩荡不可收。
谁道名花独故宫,东城盛丽足争雄。
横陈锦障阑干外,尽吸红云酒醆中。
贪看不辞持夜烛,倚狂直欲擅春风。
拾遗旧咏悲零落,瘦损腰围拟未工。