诸侯惧削地,选士皆不羁。休隐脱荷芰,将鸣矜羽仪。
甲科争玉片,诗句拟花枝。君实三楚秀,承家有清规。
户枢不容蠹,展转夕与朝。死水不赴壑,浅于杯所胶。
人生戒甚逸,起我少自劳。呼僮续长绠,落落鸣桔槔。
携瓢傍脩竹,灌洒绕百遭。念此十二君,离群自江皋。
移栽一年馀,已长数尺梢。斋前雨霜丛,岁久根已交。
交根缠箨龙,卷叶不复摇。聊苏夏日畏,未谢春雨膏。
萧萧便生凉,霍若云雾消。却坐井边石,清泉濯双骹。
官闲但数数,听以老圃嘲。岂敢运甓比,漫欲滋枯焦。
全无客到掩庵扉,冷暖心肠祗自知。
贫欠饭租难乞米,午亏睡课且裁诗。
已伤刃自惊逢敌,多病人难更说医。
强半工夫付诗轴,独惭骑吏立门时。
天宽地大我何忧,白首行歌得自由。
穷既有神安可送,富如非义岂容求。
四时无出三春好,万事都拚一醉休。
茅屋酒旗遥唤客,余寒未许脱驼裘。
喜泉通碧甃。秫刈黄云,酿成芳酎。瑞霭凝香,更阳和钟秀。晓瓮寒光,夜槽清响,听颔珠频溜。昼锦堂深,聚星筵启,一觥为寿。况此神仙,蕊宫俦侣,玉殿英游,尽皆亲旧。赢得开怀,对良辰握手。醉席淋漓笑语,都不问、欲残更漏。绣幕春风,轻丝美韵,明朝还又。
步屧穿花径,香风吹客衣。地偏穷谷暖,雨过乱莺飞。
草色连空阔,僧居入翠微。田翁泥人饮,数肘不容归。
老潘胶法秘不传,君独得之乃其天。此法彷佛如参禅,忽然有省夜不眠。
又如神仙换骨法,应手不自知其然。湖东大帅天下贤,词源如海笔如椽。
本是玉堂挥翰手,正要此物供磨研。醉题李白三百首,扫尽将军九万笺。
老潘殁来知几年,声名始落潇湘川。君不见吕洞宾,竹丝篮子乌纱巾。
长安市上无人识,唤作湖西卖墨人。
蚕眠金字迹煇煌,盥手临池细炷香。谁令女人偏好善,有情皇帝李三郎。
龙庭二月送君归,底事人生足别离。幽鸟一声春寂寂,东风千里马迟迟。
烟迷故垒襟分处,月淡山城梦破时。此去萱堂休忘却,坚持忠孝是男儿。
开怀尊俎笑谈倾,未暇论文君已行。富贵涂亨渠易致,诗篇韵险我难赓。
已成倾盖金兰友,安用沾襟儿女情。准拟秋深近归骑,一尊浊酒远相迎。