芝菌含云气,不屑生道周。紫兰本孤芳,抽茎待素秋。
独有大宛麻,扶疏绕西畴。八谷性虽良,能复胜此不。
服食嗤子房,赤松岂堪游。
旧厌书签少,新知药味多。就閒惭子职,因病贵天和。
道欲依平澹,言先戒沓拖。乐幽初见性,不独避风波。
闭户凋群木,渺然岁月过。自怜为疾久,不复使情多。
倚树暮禽集,曝檐初日和。本无閒散意,聊此慰蹉跎。
黄蒿白苇遍齐东,兔窟经营在此中。野老侧身来似鬼,韩卢点首去如风。
材高并骛难空返,敌狡穷追易见功。立马纵观悲世事,平阳血战亦英雄。
关河遥望五云长,巾舄翩翩剑气光。万里青天飞紫雾,几家红树散秋霜。
怜余兰茝垂丹壑,忆尔风尘在异乡。此际南来燕塞雁,可无书札寄山房。
前日闻君撤瑟初,伤心悲愤不能舒。
平生鲍叔偏知我,垂老庄龙独弃予。
人物风流今已矣,交流零落痛何如。
从兹道义谁相告,每欲临文辄废书。
鱼檄才传身已危,英魂烈骨任披离!「华夷」两字书生辨,节义千秋史氏知。
逝去玉楼堪作赋,投来铁匣尚留诗。更闻锻鍊神偏壮,慷慨如歌「易水」辞。
昨夜贪狼照越军,早嗟玉折与兰焚。孤臣错拟清河客,力士空求沧海君!
函谷丸泥封未得,丰城剑气杳难分。悲歌不独为姻娅,雁影遥天奈失群!
嗟(jiē)以龙钟身,如何岁复新。
石门思隐久,铜镜强窥频。
花发新移树,心知故国春。
谁能平此恨,岂是北宗人。
叹息着这年老的身体怎么能像年一样循环更新呢。
在石门旁思索了很久要不要隐退,看见铜镜里年老的容貌忍不住再三窥视。
花又开了,路旁移来了新的树,我心里知道这是故国的春天来了。
谁能来扫平心中的不满呢?反正不是佛教的。
嗟:叹息。龙钟身:年老的身体。龙钟,年迈。
谁能……北宗人:当时国家正遭受战火,此句表现自己身为佛教中人对战争的无能为力。北宗:佛教禅宗的一派,以神秀为代表。
岸凿青山破,江开白浪寒。日沉源出海,春至草生滩。
梓匠防波溢,蓬仙畏水干。从今疏决后,任雨滞峰峦。
不侵南亩务,已拔北江流。涪水方移岸,浔阳有到舟。
潭澄初捣药,波动乍垂钩。山可疏三里,从知历亿秋。