春晚午景迟,气暄困妍姿。
乘酣意纵放,霞裾半纷披。
晨起露风清,肃肃争自持。
相对默无语,含羞畏人知。
丰碑遥见炳奎题,尚忆先朝宠日殚。
世有国人供洒扫,每勤词客驻轮蹄。
九河水壮龙狐出,十二城荒向鹤栖。
下马一为郯子问,中原云鸟正凄迷。
蒙蒙树隐山,渺渺波横海。其中一叶舟,岂有陶朱在。
日转梧桐影密,月明杨柳阴疏。经阁磬声
身无累则佚,心无营故乐。
舍外而取内,此味初不薄。
使君蚤闻道,观妙契独觉。
不即仍不离,无止亦无作。
庵如大圆镜,万象含虚廓。
檐空看云归,窗静闻雨落。
惟良二千石,分忧得此托。
蕴真惬所寓,俯仰成今昨。
一叶秋风袅袅时,夜窗重读绮怀诗。文章憎命元知尔,金石同心更羡谁?
置我懵腾槐下国,寻伊绰约水之湄。忽然惊起失清景,却负佳期作后期。
携来胜侣此闲行,解意天公忽放晴。古镇长沟流月色,农家小院涌波声。
好鹅弄墨全无用,射箭投壶谢未能。早似山僧成坐忘,独辞杯勺愧难胜。
径逗山堂静,庭间花木深。双流迟岁月,孤阁此登临。
夜雨疏蕉绿,秋云结柳阴。漫谈千古上,应笑二毛侵。
茆堂客去山逾静,花径云开水自流。昌歜石边灵节长,伏苓松下暗丝浮。
仙人时见骑黄鹤,野老长眠傍白鸥。懒向参同问玄圃,应知閒处即丹丘。
片帆西溯大江流,五月南风过岳州。吴楚寻常多巨浸,东南形胜有斯楼。
百年共老人间世,一代谁先天下忧。顾我登高尚能赋,不堪重起望乡愁。