折杨柳,折得柔条持在手。慇勤赠与远行人,人去书来莫厌频。
明年柳发黄金芽,却望归辕早到家。春来春去须臾事,莫待漫天飞雪花。
折杨柳,愁思多。短长亭畔崎岖路,送尽行人奈尔何。
朝为游子吟,暮怀游子悲。游子去日远,慈母将俦依。
母发白如雪,子心皎如月。但得子心如月圆,照母白发高堂前。
新柳逢秋叶尚阴,晚莲披露色难禁。
坐听玉屑轩犀寺,静对山炉颺水沉。
绿酒浅深皆有味,白云来去本无心。
辱公丽藻相留句,且复追随翰墨林。
仁政惟敦本,躬行岂好夸。
舞停衫颺雪,盘藉绮如霞。
童马争骑竹,村庞息吠花。
向来观馌地,和气满家家。
本来秋月映澄潭,墙面犹须学二南。
径路枉寻难直尺,卮言暮四等期三。
文如楮叶何劳刻,道在蒲团恐费参。
玉帛雍雍王会处,禹宫惆怅一精蓝。
海隐方搜催雪诗,韦郎落笔补新辞。云边花舞琼千点,座上风流玉一枝。
如许寒光宜应瑞,不胜幻色又添奇。政须瀹茗清灵府,尽把文章润色之。
风满空林月满山,无诗堪笑老方干。洞云晚散龙眠稳,松露秋高鹤梦寒。
贺老鉴湖先赐敕,陶公彭泽早辞官。他年分我半间屋,待向芝峰绝顶安。
金凤传呼紫马来,壶山真面气佳哉。
朝天有路鹿呈瑞,应物无心鸥不猜。
黍穋熟时农洗甑,芰荷香客衔杯。
官穹职峻人俱羡,最羡斑衣舞老莱。
西蜀游文昌,赠我墨两个。墨上署嘉名,名曰喜闻过。
过失人谁无,刚褊柔易愞。众人巧自文,君子喜人告。
予性失之刚,所患在急躁。未尝不佩韦,因循及老大。
不能如师德,受人对面唾。至使巧宦徒,目为背时货。
子性失之柔,鲜有特立操。嗜欲微萌芽,左右纷投好。
不能如乖崖,按剑警坐卧。中心欠所主,恐似风摇纛。
乃翁匹前修,德行圭中瑁。承家合有人,前猷宜久蹈。
贤母慈且严,熊胆亲调和。养志最为难,家声出堂奥。
吾女正抱疴,朝夕烦拊劳。要相敬如宾,毋纵欲长傲。
女亦尝闻诗,绿衣戒颠倒。候其疾之瘳,蘋蘩能采芼。
内行傥不愆,事业当远到。贤者后必昌,积善天所报。
持墨为子箴,进德谨勿惰。墨卿子良师,莫被渠看破。
丈夫惟穷不可讳,仆妾于人真短气。
一技能精百不忧,有功翰墨尤足贵。
林生家世本业儒,读书不利改佣书。
计穷未肯与书绝,又学裁翦兼黏糊。
就中颇得三昧诀,翻腾碑画更奇绝。
持此可疗寒与饥,十指便当张仪舌。
昔我于生义理明,以我这困知生贫。
我今一字不堪煮,生犹有技可资身。
邺侯书堂高不过,好事例少欲人多。
把笔赠生以此歌,有剑无廪奈生何。