露浓如水洒苍苔,洞口烟萝密不开。残月色低当户后,
晓钟声迥隔山来。春生药圃芝犹短,夜醮斋坛鹤未回。
愁是独寻归路去,人间步步是尘埃。
五看春尽此江濆,花自飘零日自曛。空有慈悲随物念,
已无踪迹在人群。迎秋日色檐前见,入夜钟声竹外闻。
笑指白莲心自得,世间烦恼是浮云。
重江不可涉,孤客莫晨装。高木莎城小,残星栈道长。
袅猿枫子落,过雨荔枝香。劝尔成都住,文翁有草堂。
自从君弃妾,憔悴不羞人。唯馀坏粉泪,未免映衫匀。
水榭花繁处,春晴日午前。鸟窥临槛镜,马过隔墙鞭。
清才郑小戎,标的贵游中。万里云无侣,三山鹤不笼。
香和丹地暖,晚着彩衣风。荣路期经济,唯应在至公。
宦路前衔闲不记,醉乡佳境兴方浓。
一林高竹长遮日,四壁寒山更闰冬。
悬崖石路擘苍苔,川窦岩扉处处开。
信是拔山人有力,一峰搦碎总飞来。
妾有一片心,奚啻金与石。
金石尚可磨,此心终不易。
妾有金错刀,不买珠与翠。
一笑向尊前,愿买郎心醉。
娟娟桃李花,东风荡柔枝。
见郎郎弗顾,掩面啼春闺。
君不见潇湘之浦苍梧山,虞舜南巡去不还。当时揖让称大圣,但馀湘竹秋痕斑。
又不见汩罗江水杯碧玉,屈原憔悴江头哭。
皇天何高地何厚,忠而被谗空放逐。将进酒,君莫辞。
圣贤亦尘土,不饮当何为?桃华水暖歌声度,杨柳风轻舞袖垂。
况是骊驹促行役,美人惜别低蛾眉。有肉如陵,有酒如海。
今朝尽醉极欢娱,莫待重来鬓丝改。黄金装宝剑,白玉饰雕弓。
将军上马意气雄,赋诗横槊踰江东。